ΟcToBeR FoOtAge

Και μόλις που έμαθα ότι σε αυτό το timeline που ζούμε η αψίδα του Θριάμβου στη Παλμύρα ισοπεδώθηκε από τους Ισλαμιστές. Ο παλιός κόσμος κατεδαφίζεται μαζί με όλα του τα σκηνικά. Με ακούει το control  του Truman show; Ο Παρθενώνας πότε έχει σειρά; Κάτι τραβάει το στομάχι μου εκεί μέσα. Σκάβω με τα νύχια μου το δέρμα μου να βγω. Ζω με έναν μεγάλο παρασιτικό φόβο ενός  ισχυρού σεισμού κοντά στο ξημέρωμα, μιας ανελέητης φυσικής καταστροφής  γύρω στο σούρουπο ή ενός πυρηνικού πολέμου στο ξεκίνημα της μέρας. Κάθε φορά που πέφτω να κοιμηθώ το κεφάλι μου ανατινάζεται στο ανατομικό μου μαξιλάρι. Τα μάτια μου ολάνοιχτα σαν αυτοσχέδιες προσωπικές  αψίδες, στέκουν μπροστά σε αυτά που θα έρθουν να μας βρουν. Δευτέρα πρωί ο ήλιος με καρφώνει πισώπλατα. Τρίτη μεσημέρι σηκώνομαι αργά και  μια σύντομη βόλτα με βρίσκει να μετρώ τους πεσμένους σοβάδες  των πολυκατοικιών. Κατεδαφίζουν το σκηνικό σιγά σιγά. Κάποιος φτιάχνει  νέα στούντιο  με πιο ακριβές παραγωγές. Μου έρχεται αυτόματα το τρεχούμενο  νερό που ανακάλυψαν  στον Άρη. Πως θα είναι άραγε  το φως εκεί;  Θα μπορείς να περπατάς στο έδαφος  ξυπόλητος τα καλοκαίρια; Θα φυσά ο άνεμος  το ίδιο τα μαλλιά, τι θα ρίχνει στους ώμους του κανείς ένα δροσερό βράδυ, ποια  αστέρια θα κοιτά, και πως θα μοιάζουν οι ανταύγειες  του φωτός στα ξύλινα παρκέ των σπιτιών κάθε ηλιοβασίλεμα; Πέντε απογευματινή και πιάνω δουλειά. Η μπάρα της περιφραγμένης εισόδου στο σταθμό σηκώνεται κάθε φορά που με βλέπει να μπαίνω. Παρκάρω άτσαλα, μιλάω άτσαλα, κοιτάω άτσαλα και 3 ώρες μετά πάω για καφέ με ένα άτσαλο κοντομάνικο και δυο πέδιλα μαύρα, καλοκαιρινά. Πεντάλεπτο διάλλειμα ενός οκταώρου, σουρουπώνει .Κάθομαι απέναντι από το χοντρό ηλιοβασίλεμα κάπου σε μια μεριά της Παλλήνης, σιωπηλή, αινιγματική, αρμονική, σαν την Πυραμίδα του Ταΰγετου, περιμένοντας την δικιά μου σκιά να υψωθεί. Εύχομαι να μην με αλλάξει εντελώς αυτός ο κόσμος.
Το βράδυ κάποιες φορές πίσω από το κλειστό παντζούρι του δωματίου, ακούω ένα χριτς  χριτς. Σκέφτομαι πως κάποιος είναι εκεί έξω και προσπαθεί να μπει, αλλά αν κρίνω από την ένταση του χριτς, μου φαντάζει απίστευτα μικρός. Παρ όλα αυτά ο παρασιτικός μου φόβος δεν με αφήνει να ανοίξω το παντζούρι και να μάθω την αλήθεια παρά με αφήνει και κάθομαι ώρες ακούγοντας  εκείνο το χριτς χριτς να παλεύει. Τι μας απόμεινε να κάνουμε εδώ  πέρα από το να αυτοσχεδιάζουμε χωρίς χειροκροτήματα; Πόσο ακόμα θα κάνουν αυτοί οι εξωγήινοι να έρθουν να μας βρουν, κουράστηκα  να ξενυχτώ  άδοξα κάθε βράδυ. Πόσα ακόμα βιβλία θα διαβάζουμε  με σκυφτό κεφάλι για να βρίσκουν οι άλλοι έδαφος καθώς εμείς δεν θα κοιτάμε πια να τεμαχίζουν ανενόχλητοι τη γη, το όλο αυτό σκηνικό τέλος πάντων, αυτή την ακριβή παραγωγή, που τόσο καλά έχει στηθεί. Έχει στηθεί ναι, είμαι σίγουρη πια. Όλα έχουν στηθεί και εμείς αυτοσχεδιάζουμε. Χωρίς ένα χειροκρότημα. Εκπέμπω λοιπόν το βαθυγάλανο φωσφοριζέ  μου s.o.s καθώς οι σοβάδες από όλα γύρω μου ξεκολλούν  σιγά σιγά. Ψάχνω την έξοδο όπως ο Truman.Μπορώ να βρω το δρόμο μου έξω από αυτή την υποτιθέμενη ζωή και το υποτιθέμενο κόσμο; Ακούει το control του Truman show; Δείξτε μου την έξοδο ή οδηγήστε με τυχαία εντελώς σε αυτήν. Θέλω να βγω από δω. Να ανατινάξω τα σκηνικά του εξωφρενικού αυτού show.Οι τζιχαντιστές εδώ θα ήταν μια κάποια λύση!