nOvEmBeR FoOtAge

Επιστρέφω κάτω από έναν ακόρεστο ουρανό με δυο κόκκινες μαχαιριές. Μόνη. Περήφανη και πειραματίστρια. Ξυστά κατεστραμμένη, ελαφρά λυπημένη. Όποιος ρίχνει βλέμματα πέφτει μες τα αίματα. Μόνη. Σε κάποια πράγματα εκπτώσεις δεν γίνονται. Αλλιώς βάζεις έναν κακομοίρη πληθυντικό στην θέση της μοναξιάς, έτσι για να μην φοβάσαι τα βράδια και ξυπνάς ιδρωμένη, για να μην μαγειρεύεις κάθε 4 μέρες  μόνο για σένα και για να έχεις κάποιο λόγο να κάθεσαι στο σκουπισμένο σου σαλόνι και να βλέπεις τον μαχαιρωμένο ουρανό σε κάθε δύση. Μεγαλώνω μαζί με την μυωπία μου και τα καστανόξανθα μαλλιά μου. Χωρίς γυαλιά τα βράδια δεν βλέπω τίποτα, μόνο φαντάζομαι οικόπεδα σε ανθρώπους με θέα. Δεν βλέπω τίποτα ούτε μέσα ούτε έξω μου. Στερεύει το αίμα. Διαταραχές κύκλου. Πρώιμες. Διαταραχές σκέψης, ύπνου και ξύπνιου. Και ακόμα δεν έχω τολμήσει να ζήσω τίποτα απ όσα φαντάστηκα χωρίς τις διαταραχές. Τότε που ήμουν νέα, γεμάτη οιστρογόνα, και λιγότερα σφραγίσματα στα δόντια και στις ρωγμές της ψυχής. Τότε που η τενοντίτιδα δεν είχε γεννηθεί ακόμα στο δεξί μου χέρι και ο ευθειασμός μου ήταν ανύπαρκτος. Ξυστά κατεστραμμένη, ελαφρά λυπημένη. Βαρέθηκα τους πάντες και τα πάντα γιατί είναι μια επανάληψη. Μοιάζουν σαν τις σειρές της τηλεόρασης με εκείνο το λευκό  Ε πάνω δεξιά. Τα ιδία και τα ίδια. Καμιά φορά ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν και παλεύουν με κάτι κακό. Θα περάσει, μου λένε και αναρωτιέμαι μέσα μου πως περνά ενώ δεν περνά και πάει με τα άλλα που πέρασαν αλλά δεν πέρασαν και μετά γίνεσαι σαν τον ήρωα του ψυχώ και οι άλλοι αναρωτιούνται γιατί;
Ξυστά κατεστραμμένη, ελαφρά λυπημένη. Με voltaren στις μεγάλες ψύξεις του ζεστού αυτού Νοέμβρη που μοιάζει με αντίστροφη άνοιξη. Με κοντομάνικα και ιδρωμένα άκρα κάθε μεσημέρι, απόγευμα και βράδυ. Με την απώλεια της θάλασσας που φεγγίζει στο κατεψυγμένο μου κρανίο. Με νέες μεθόδους για αεροστεγή αισθήματα και άφοβα ρίσκα. Το πείραμα θέλει δύναμη .Αυτοί που πειραματίζομαι πάσχουν. Ακούστηκε εκκωφαντικό αυτό. Σαν τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι. Ξυστά κατεστραμμένοι, ελαφρά λυπημένοι. Αλλάζει ο ρυθμός του κόσμου και μαζί με τα χτυπήματα χτυπάνε και οι σεισμοί. Και η καρδιά τα χάνει.

Ένα τεράστιο χασμουρητό ενώ κόσμος πεθαίνει. Έτσι γίνεσαι αρχηγός.

Η ζωή, λέει η Ελένη, συνεχίζεται .Θα γράψω καινούργια cd θα κατεβάσω καινούργιες ταινίες μπορεί και κανέναν άνθρωπο μαζί, θα γεννήσω με μια νέα φαρυγγίτιδα και καμία ιδέα τρανή, όπως τότε στο λύκειο. Ίσως πιάσω από την αρχή το νήμα μου κι αν δεν βαριέμαι πολύ θα το ξεδιπλώσω. Να δω αν φεγγίζει ακόμα η κλωστή. 
Θα τα καταφέρω. Ακόμα διαλέγω, μην το ξεχνάς.