μΑγΙαΤιΚα ΚαΜώΜαΤα

 Άφησα πίσω τους βερνικωμένους σταυρούς του Γολγοθά και το μόνο που κράτησα από όλο αυτό το παχύρευστο Πάσχα είναι το απόσπασμα της Μ. Πέμπτης, την ώρα που πολύ αργά με θυμάμαι να  πηδάω το φράχτη της εκκλησίας για να φιλήσω το σταυρό. Πιωμένη. Δεν τηρώ την σειρά. Μπαίνω παραπλεύρως, διακριτικά. Στραβοπατώ. Ο κόσμος με κοιτάει. Μαλλιά πλεγμένα κοτσίδα, βαμμένα πράσινα νύχια και ροζ τζιν παντελόνι. Μυρίζω τσίπουρα. Στέκομαι σε μια αυτοσχέδια ουρά μέχρι που προσκυνώ. Καρφιά στα πόδια. Γεύση σκουριάς και μύρου. Το τελευταίο ευαγγέλιο σκορπίζεται στις σαλιωμένες αγιογραφίες. Το ακούω μέχρι τέλους. Ώρα 11 σε μια ξένη πόλη, ανάμεσα σε κόσμο άγνωστο. Το σώμα σκέπτεται καλύτερα.  Ο πόνος παραμένει ο ίδιος. Μωβ κορδέλες στους αναμμένους πολυέλαιους και μέσα και έξω αφόρητη ζέστη. Καλοκαίρι. Μια ζαλάδα μαζί με χιλιάδες αρώματα με αποσυντονίζει. Μου έρχεται εμετός, σχεδόν λιποθυμώ. Ένας νεαρός με λευκό παντελόνι και υγρά μάτια με κοιτάει επίμονα. Εισπνέω βαθιά και αρχίζω να τρέχω. «Κοπελιάαα καλή Ανάσταση», μου λέει, μα έχω ήδη φύγει μακριά.
Με τη θάλασσα παραμάσχαλα σαν πετσέτα τυλιγμένη καρούλι ανιχνεύω τους κήπους της Χαλκιδικής. Τα τριαντάφυλλα ανθισμένα σαν υπενθυμίσεις κάθε τρεις και λίγο με λοξοκοιτούν. Δεν μου λείπει τίποτα, παρά μόνο η αλμύρα στα βλέφαρα και η αγρύπνια της καλοκαιρινής νύχτας. Γεμίζω γαλήνη, νιώθω ολόκληρη ξανά καθισμένη στην ξύλινη καρέκλα, ενώ από πάνω μου μια αστρική εκτυφλωτική συνουσία του σύμπαντος συντελείται. Τα αηδόνια γράφουν ολόκληρα κεφάλαια με άγνωστες λέξεις. Πρωί, βράδυ σαν κολλαγόνο αναπλάθουν τα βαθιά τραύματα. Η φωνή  σου στο τηλέφωνο τρεμοπαίζει σαν το αποσπερίτη και στα χέρια μου ιδρώνει η αγωνία να σου βρω μια πέτρα σε σχήμα καρδιάς. Κι ύστερα έρχεται εκείνο το απογευματινό μακροβούτι κι όλα κηδεύονται μέσα στην θάλασσα. Χωρίς στεφάνια.
Μια μέλισσα βουίζει κάθε πρωί πίσω από το κλειστό παράθυρο στην ξύλινη σοφίτα που κοιμάμαι. Σκέπτομαι τα παιδικά μου καλοκαίρια και τα νοσταλγώ μαζί με τον σταυρό από την φλόγα του κεριού στην πόρτα, τις τσιρίδες και την χρυσή θάλασσα του μεσημεριού. Μαζί με τα τζιτζίκια και τα καλά παιδιά που ερωτεύτηκα μικρή και έγιναν καθάρματα όταν μεγάλωσαν. Με έναν νέο χάρτη ζωοφόρο στα χέρια ξεκινώ. Και όλο αφήνω πίσω για να με συναρπάζει το μπροστά που θα δω. Μεταμορφώνομαι ολοσχερώς και αναμένω τα καινούργια μου φτερά. Τα πράγματα αλλάζουν μόνο από αυτό που θα έρθει αν θέλουμε.
Θέλουμε;