-Από δω και στο εξής το μυαλό θα διαιρείται.
-Λες και ήταν ποτέ ακέραιο.
-Το ξεχνάω αυτό. Νομίζω ότι η διαίρεση ανήκει στο φως, στο θέρος, ενώ η δική μας διαίρεση είναι κατασκευαστικό λάθος και για αυτό παντοτινή!
Αποδέχομαι τον κόσμο δίχως αρχή ή τέλος. Δίχως αλφάβητο. Μόνο φωτεινά διαλείμματα. Νερένιοι και χωμάτινοι, ζούμε αραδιάζοντας λέξεις. Ορατοί από παντού και από τους πάντες. Δεν έχουμε καιρό για ξόδεμα. Εδώ και κάποια χρόνια μαζί με το φως από το παράθυρο του γραφείου μου κάνω τα καλύτερα ταξίδια. Συναντάω βαθιές θάλασσες και γδέρνομαι στην ξεραΐλα των βράχων, ψηλαφίζω την γοητεία των ρωμαλέων σωμάτων και των ισχυρών προσωπικοτήτων που φουμάρουν αμέριμνα, ατενίζοντας το άπειρο. Βαρέθηκα τους ήρωες. Τους θεωρώ καθάρματα. Ξέρω πως τα καθάρματα είναι γοητευτικά για αυτό και εξακολουθούν ακόμα να υπάρχουνε. Είναι πιο γοητευτικά από τα καλά παιδιά. Αλλά δεν νομίζω πια ότι με αφορούν. Μεγάλωσα και κατάλαβα αλλιώς την σημασία των πραγμάτων. Βαρέθηκα λοιπόν τους ήρωες, ναι, με τα μεγαλόστομα λόγια και τις θυσίες. Η θυσία είναι λάθος. Θέλουμε να ζήσουμε.
Και τότε σε βλέπω να περπατάς μπροστά μου μοιάζοντας με πολυσυζητημένο έργο της Αναγέννησης που κανείς ποτέ δεν θα κοπιάρει και ξαφνικά η κόρη του ματιού μου διαστέλλεται μαζί με το σύμπαν και για μία και μόνο στιγμή σκέπτομαι να γίνω Ιφιγένεια. Ξέροντας πως δεν φταίει η Ιφιγένεια για την θυσία. Δεν έχουμε καιρό για ξόδεμα. Όχι.
Έξω το φως συνεχίζεται με μια αίσθηση συντέλειας που δεν διαπιστώνεται, αλλά υπονοείται. Μπερδεύω το μέλλον μου σε αίθουσες γεμάτες τέχνη, εγκαίνια εκθέσεων και ελπιδοφόρες συνεργασίες αλλά η τέχνη δεν είναι λύση. Μια χρυσή φυλακή είναι που σε κάνει σχεδόν άσηπτη. Και ο χρόνος που έρχεται γεννά προσδοκίες, όμως τι γίνεται με εκείνον που φεύγει παίρνοντας τις προσευχές που δεν εισακούστηκαν να πάρει η ευχή, να πάρει; Τον χρόνο που όλο κυνηγάς και σου ξεφύγει; Ίσως κάποτε περάσουμε μια φάση που ο χρόνος θα ακινητοποιηθεί και ίσως αυτό θα ήτανε μια θαυμάσια ιδέα να προβιβαστούμε. Που; Στην σιωπή φυσικά.
Φτωχύναμε λόγω πλούτου. Χάσαμε την ρουτίνα μας. Καιρός να βρούμε τον εαυτό μας.
3 σχόλια:
Στα δύσκολα βρίσκεις τον εαυτό σου..
Καιρός για μπανάκι ε;
Θυμίζεις μορφή ζωής εκεί έξω Εκπέμπεις και αγωνιάς Επικοινωνείς Χιλιάδες έτη φωτός ασφυκτιούν την μοναχικότητα της εσωτερικότητας σου και τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα Θα ‘θελα να σου πω πως δεν χρειάζεται να ανησυχείς αν οι προσευχές δεν πραγματοποιούνται Να ξέρεις πως σε αυτό το πεδίο οι προσευχές και τα όνειρα αποδίδονται αλλά με μια σχετική χρονοκαθυστέρηση Καμιά φορά τόσο δραματικά αργά που έρχονται άκαιρα Αν πάλι δεν αποδοθούν ποτέ σημαίνει πως είναι λάθος ευχές και πως για κάτι άλλο είμαστε φτιαγμένοι
Έχω βρει τις κατάλληλες ώρες να λαμβάνω τις μεταδόσεις σου Τετάρτες και Κυριακές γύρω στα μεσάνυχτα Εκεί στους βραχύς κύκλους της γαλήνης Προσέρχομαι αγνός και δίχως βιασύνη Μερικές φορές προσπαθώ να σου αναμεταδώσω και γω αλλά μάταια Τα σήματα μου σκορπίζουν και καίγονται στο διάστημα
Τελευταία έχω ένα επίμονο πόνο στο στήθος Φαίνεται πως εκείνα τα σποράκια που τρώγαμε το χειμώνα έχουν γίνει ολόκληρα δέντρα και σπρώχνουν διεκδικώντας χώρο
Έχω γνωρίσει κι ένα φίδι, μια κοκκινωπή και άκακη δεντρογαλιά Τελευταία το συναντώ κάθε μέρα πότε εδώ και πότε εκεί Το ονόμασα Κυβέλη και νομίζω ότι της πάει Σήμερα η Κυβέλη μου ‘δειξε την φωλιά της Μένει σ’ ένα σκίνο πίσω από τον καροτώνα Τώρα εσύ είσαι ήδη μακρυά Μειδιάς στοχάζεσαι και αναλύεις την καλοκαιρινή φλυαρία του φωτός
Πρέπει να φύγω και γω Γυρίζω στη γη τη φωτιά τον άνεμο και τη βροχή Είναι ώρα που λείπω και θα ‘χουν αρχίσει να ανησυχούν Πάντως ο τόπος έχει αρχίσει και γεμίζει πεταλούδες Τις γεννά το θέρος φαίνεται σε μια προσπάθεια να αντικαταστήσει την έλλειψη λουλουδιών στη γη Όμορφες και ακόμα ομορφότερες σαν τα όνειρα μας Αγγίζουν την τελειότητα Έτσι τις αποκαλώ τα ιπτάμενα άνθη του καλοκαιριού
Τώρα καληνύχτα
Να κοιμηθείς στο πλάι για να ‘ρθει εκείνος ο άγγελος σου που σε φυλάει και να σε φιλήσει στο μάγουλο
@ Hfaistiwnas:Στα δύσκολα τον χάνεις κι όλας!
@ Aisein: Ο άγγελος ήρθε! (τι όμορφα λόγια που μου λες)
Δημοσίευση σχολίου