ΚαΛοΚαΙρΙνΟ πΑσΧα

Τα στάχυα ακουμπάνε τα χέρια μου. Γεμίζω χάδια. Μωβ γαϊδουράγκαθα και φιλικές μαργαρίτες. Ο ήλιος βουλώνει τις ρωγμές με φως. Τόση απόσταση για να μείνουμε μονάχοι ξανά. Μια ιστορία καίει τα φτερά της στο φως. Μια ιστορία που δεν θα αρχίσει ποτέ. Καθώς τα άστρα θα τρεμοφέγγουν στον οικείο ουρανό μια καυτή νύχτα στα τέλη του Απρίλη. Δεν θα αρχίσει ποτέ από φόβο και λύπη, θα στοιβαχτεί μαζί με τα μάλλινα και τις βαπόνες σε σακούλες γεμάτες άπνοια και σκότος. Βραδινοί περίπατοι. Φυσάει ζεστός αέρας. Περιφερειακός Υμηττού, Τερψιθέα. Τα δέντρα όλο και ψηλώνουν, θαρρείς έφτασαν τα άστρα. Αγίου Νεκταρίου. Χαμόσπιτα αριστερά. Σπασμένες λάμπες, πατημένα γυαλιά. Σκύλοι που κατουράνε τις ζάντες τυχαίων αυτοκινήτων. Καλοκαίρι εντελώς. Πάει η Άνοιξη κι όλας. Τελειώνει ο μήνας και μοιάζει σαν κάποιος να έσπρωξε την βελόνα του πικάπ και να πήδηξε πέντε στοίχους καλοκαίρι μπροστά. Προχωράω πιο γρήγορα. Στις μεγάλες κατηφόρες η θάλασσα γυαλίζει. Λίγα φώτα πόλης σαν φωσφοριζέ σημαδούρες. Είμαι πάντοτε αλλού και πάντοτε  εδώ. Νυχτωμένη, διαρκώς μεγαλώνω μαζί με μιαν αγάπη ανελέητη, σαν το φως. Στο διάβα μου οι τριανταφυλλιές φουντωμένες, σαν εκρήξεις. Διαστέλλεται η μνήμη μαζί με το σώμα και η ψυχή μου έντρομη σκαρφαλώνει έξω για να βγεί.

Στον ύπνο μου ονειρεύτηκα μια μαύρη πεταλούδα. Άραγε τι να σημαίνει;Στον ξύπνιο ένα κίτρινο ταξί σταματά πλάι μου. Μπουκώνω το πορτ μπαγκάζ του με βαλίτσες άλλων και το αποχαιρετώ. Μια φωνή σιγοτραγουδά  ακόμα στα αυτιά μου «Άννα…δεν ήμουνα εγώ για αεροπλά-α-ανα. Ώρα 8 πρωινή με έναν ήλιο μικρό και θερμοκρασίες μεγαλύτερες από την ηλικία σου παραπατώ σε λεμόνια πεσμένα κάτω .Μέσα μου ξυπνάει κάτι που με κόπο είχα κοιμίσει αυτό το χειμώνα. Γυρνώντας σπίτι βρήκα το εισιτήριο σου και το σύγκρινα με ένα αντίστοιχο δικό μου. Είχαν ένα κοινό. Ήταν και τα δύο εκπρόθεσμα πια.

Καλό Πάσχα