ΠρΩτΑπΡιΛια

Το φεγγάρι ολοκληρώθηκε αφήνοντας μου μια μεγάλη τρύπα στο στήθος. Δεν είχα το κουράγιο ούτε να αναπνεύσω. Ένιωθα σαν εκείνες  τις καλοκαιρινές  τρύπιες πέτρες που μου έφερε να φοράω μενταγιόν. Τα βράδια γελάω στον ύπνο μου και όταν ξυπνάω είμαι όλο λυπημένη. Δεν σημειώνω τίποτα πια. Ούτε ακούω όμορφα λόγια. Οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι με μια κούραση τιτάνια που τους παραχώνει στις γωνιές των σπιτιών τους. Δεν περπατώ πια τόσο συχνά. Σα να μην χρειάζομαι τα πόδια μου μοιάζει, και ούτε που ξέρω πως είναι η αλήθεια εκεί έξω. Προχθές που βγήκα να περπατήσω με χτύπησε ο αέρας μαζί με μια αιχμηρή μυρωδιά ζουμπουλιού και τρόμαξα. Τρόμαξα που αισθάνθηκα. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν να τρέξω μακριά.
Δυο, τρία κότερα στο βάθος. Νύχτα με υγρασία και αλκοόλ. Δίπλα μου σε διαφορετικές στιγμές δυο αγόρια τελείως διαφορετικά μεταξύ τους με κοιτούν. Το ίδιο και γω. Αλλά κανείς από εμάς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το τι βλέπει, ούτε για το τι νιώθει. Μόνο εκείνα τα κότερα και το σιγανό κρώξιμο ανάμεσα στις σιωπές μας είναι αληθινό. Να τρέξω μακριά.
Αναπάντητες κλήσεις. Μισά μηνύματα, τα άλλα μισά αιωρούνται στα κενά της ψυχής. Οδύνη για την Άνοιξη που έρχεται για να μας ξεντεριάσει όπως πάντα. Στέκομαι χωρίς ρούχα στους καθρέφτες μου και δεν αναγνωρίζω τι βλέπω. Με θυμάμαι κορίτσι και με βλέπω γυναίκα πια. Και οι νεραντζιές όλο και φουντώνουν, οι νύχτες όλο και μικραίνουν και το φως με πασπαλίζει σαν καυτό λάδι. Θέλω να πατήσω λίγο την παύση του κόσμου και να τρέξω μακριά.
Ο  φίλος μου περπατά σε ρυθμό πλατσουρίσματος στην άσφαλτο. Κομμάτια πεντάλεπτα  ώσπου να συγκεντρωθεί ή κάθε σκέψη, αποσπάσματα λέξεων για να ταξινομηθεί το σύμπαν. Η παράκτια διαδρομή μια φωτεινή πηγάδα, φωταγωγός που λάμπουν από το ισόγειο και πάνω τα παράθυρα πολυτελών διαμερισμάτων αλλά με την αθλιότητα του πάτου .Οι φίρμες, οι ταμπέλες των μαγαζιών που κάποτε άνθιζαν, οι αναπαλαιώσεις, οι κρυφοί φωτισμοί. Στα φανάρια πρεζάκια μας μιλάνε χαμηλόφωνα σχεδόν ερωτικά. Κλείνω τα μάτια και νιώθω μια αίσθηση ιλίγγου. Να τρέξω μακριά.
Και ο ήλιος κάποτε ζαλισμένος βουτά στη θάλασσα. Νιώθω κουρασμένη με ότι άφησα πίσω, ίσως και από σκέψεις που δεν ολοκλήρωσα. Με πιάνει η προσφιλής μου ημικρανία αλλά ποσώς με νοιάζει. Τρυπώνουμε στην σκόνη των δρόμων και στον βορινό γαλάζιο του  ορίζοντα. Φτάνουμε σπίτι και κρεμιόμαστε στα μπαλκόνια ξέγνοιαστοι με λουκούμι και ρακί.
Το βράδυ μια σφιχτή αγκαλιά. Παραμιλούσα στον ύπνο μου. Ξύπνησα με άσπρα μαλλιά. Έτσι νόμισα. Ξημέρωνε.