Τα μάτια σου είναι πράσινα. Ακολουθούν τα σύννεφα. Από πίσω μας η χώρα καταρρέει σε αργή κίνηση. Δεν θέλω να μου κρατήσεις το χέρι, ούτε να μου χαϊδέψεις τα μαλλιά. Θέλω μόνο να κοιτάμε τα σύννεφα περπατώντας ο ένας δίπλα στον άλλο. Το έδαφος υποχωρεί λίγα χιλιοστά κάτω από τα πόδια μου κι ένα πορτοκαλοκίτρινο ωστικό κύμα ετοιμάζεται να σκάσει πίσω μου. Αλλά έλα ας συνεχίσουμε να κάνουμε όνειρα. Αυτά δεν θα μας επιβάλουν ποτέ κανένα τέλος επιτηδεύματος. Δεν θα μας βλάψουν ποτέ. Με αυτά πια μπορούμε να βρεθούμε σε νέες γεωγραφίες, να μιλήσουμε καινούργιες γλώσσες να ερωτευτούμε εξωπραγματικά πρόσωπα και λάγνα σώματα χωρίς λεκέδες κακομοιριάς, να πάρουμε σπίτια, αυτοκίνητα, να φάμε πλουσιοπάροχα, να αγαπηθούμε, να γεννήσουμε παιδιά και όχι τέρατα, να ζήσουμε μια ζωή σε μικρά κομμάτια κι έπειτα μιαν άλλη και να την ξεχάσουμε χωρίς πόνο. Έλα ας κάνουμε όνειρα τώρα που η χώρα ανατινάζεται και η θλίψη έβαλε το πανέμορφο μωβ της φόρεμα και σουλατσάρει. Έλα τώρα που ακόμα μπορούμε και παράγουμε ανεξέλεγκτα όνειρα μέσα από το βλέμμα του άλλου, μέσα από μια σουρεαλιστική οπτική και μια παραμυθένια προσέγγιση που θα ξαφνιάσει όλα τα μίζερα και σκοτεινά πλάσματα που κρατούν τους σταυρούς στο χέρι .Σκοτεινά σαν εκείνες τις γωνίες της ντουλάπας μου. Ας προκαλέσουμε το σάστισμα έτσι για να ξεχαστεί λίγο το φαρμάκι του κόσμου και ας φαρδύνουμε τα ρούχα μας για να αναπνέουμε καλύτερα. Ας γίνουμε πάλι φυσικοί χωρίς πολλά αξεσουάρ και φτιασίδια, όπως είναι τα παιδιά. Ας κρατήσουμε μόνο τα απαραίτητα και τους απαραίτητους. Οι άλλοι μπορούν να πάνε στο καλό, η στο διάολο εξαρτάται που χωράνε. Ας πληρώσουμε με ανεξέλεγκτη παράγωγη ονείρων τα χρέη μας και ας κάνουμε ένα κλικ πιο αριστερά στην χαριτωμένη τρέλα. Εκείνη των παραμυθάδων που βλέπουν και διηγούνται πράγματα που δεν υπάρχουν ,αλλά όταν τους ακούς θα έπαιρνες και συ όρκο πως κάπου τα πήρε το μάτι σου.
Αγκαλιαζόμαστε κάτω από τα σύννεφα που αφήνουν εκείνα τα αναγεννησιακά ξέφωτα γαλάζιου. Σου ψιθυρίζω ερωτόλογα. Στο λευκό αδύνατο μάγουλο σου γένια 3 ημερών. Είσαι τόσο νέος που θέλω να σε αφήσω τρέχοντας, όμως τα μάτια σου είναι πράσινα και είναι τόσο παρήγορο αυτό μέσα στο μαύρο σκοτάδι των δικών μου που αρχίζω και κλαίω στον ώμο σου.
-Τι έχεις; με ρωτάς .Ο κόσμος έχει αρχίσει και κατεδαφίζεται κανονικά. Σκόνη παντού.
-Ζούμε όπως ακριβώς ονειρευόμαστε, μόνοι, σου λέω, και ξαφνικά ο ουρανός από πάνω μας γίνεται σκέτη κόλαση.
11 σχόλια:
Νομιζω μονο η αντιληψη μας ειναι σε slow motion, ολα τα αλλα επιταχυνουν κι εμεις επιμενουμε να ζουμε σαν να μη μας αφορα!
Παντα τον εαυτο μου εχω ως παραδειγμα, δεν θελω να θιξω κανεναν εδω.
Υπεροχη αναρτηση
Καλο Σ-Κ καραμελενια μου!
... μου έφυγε ένα βάρος! Σήμερα κατά τις 7 το πρωί περπατούσα στην Αθήνα, είχε δροσιά και έλεγα ρε γμτ τουλάχιστον να μη σταματήσουμε να ονειρευόμαστε, να λέμε ιστορίες. Μετά είπα αυτές τις σκέψεις πρέπει να τις κάνω ανάρτηση στο αραχνιασμένο μου μπλογκ... Το μεσημέρι μπήκα σε ένα λεωφορείο, που οι μισοί έσπρωχναν και οι άλλοι μισοί ήταν πορτοφολάκηδες... Γύρισα στο σπίτι κατάκοπος χωρίς διάθεση... Ανακούφιση που έγραψες εσύ αντί για μένα...
πολυ χαιρομαι που σε διαβασα.
http://www.youtube.com/watch?v=Htm_xKtgWOg
http://www.quotationspage.com/quote/34953.html
@ Dee Dee
Νομίζω πως δεν έχουμε καν αντίληψη για αυτό επιμένουμε να ζούμε σαν να μη μας αφορά. Τουλάχιστον να σώσουμε τα παιδιά από αυτό. Ας μην γίνουνε και αυτά κακά αντίγραφα δικά μας. Αν η συνείδηση ήταν σκόνη που την έριχνε κανείς μέσα στο γάλα(η στο αλκοόλ) θα ήμασταν όλοι πολύ ευτυχισμένοι
Δεν θίγεις κανέναν. Όλοι ξέρουμε τι έχουμε κάνει στο τέλος.
Να βλέπεις ομορφιές.
@ adaeus Είδες; Σε πρόλαβα λοιπόν. Ανακούφιση και για μένα που υπάρχει κάποιος εκεί έξω που σκέφτεται έτσι.
Η Αθήνα έχει τόσο αλλάξει που μόνο να την ονειρευόμαστε μπορούμε πια. Αλλά αν έχουν αρκετή δύναμη αυτά που ονειρευόμαστε κάποια μέρα θα περάσουν από το ασυνείδητο στο συνειδητό. Θέλει δύναμη και μεγάλο πείσμα.
@ ασωτος γιος: Και γω αντίστοιχα χαίρομαι που με διαβάζεις ακόμα και βρίσκεις κάτι σε όλα αυτά
@ Ανώνυμος: Το παιδί με τα πράσινα μάτια παρ ολο το νεαρο της ηλικίας του μου έδωσε να διαβάσω την «καρδιά του σκότους» του joseph conrad
- το οποίο είναι ένα από τα πολλά κλασικά βιβλία της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Ελπίζω να το έχεις διαβάσει και συ και να κατάλαβες 5 πράγματα παραπάνω (ότι ας πούμε το σκοτάδι των ματιών μου είναι αυτό που περιγράφει Ο CONRAD ως απύθμενο σκοτάδι μέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη για τη διάπραξη ειδεχθών πράξεων του κακού). Εύχομαι λοιπόν το λινκ που μου απόστειλες να μην είναι απλά μια κενή παραπομπή (και καλά ότι βρήκες από πού είναι αυτό που έγραψα) αλλά ένα μοίρασμα σε μια κοινή αναφορά μας
Τους Gang of Four δεν τους ήξερα καν και δεν νομίζω ότι ενθουσιάστηκα και όταν τους έμαθα.
Τα όνειρα.. μέρος της αισιοδοξίας μας.. Καλημέρα!
πόσο μακριά με πήγες και πόσο κοντά με έφερες...
πόσο δυνατά σε άκουσα και πόσο ψιθυριστά με ανατρίχιασε η αναπνοή σου στην σιωπή...
πόσα ανεξέλεγκτα όνειρα παρήγαγα με βλέμμα αγκιστρωμένο, πριν καν να φθάσεις στην τελεία....
Αλήθεια, προκάλεσες έκρηξη εντός.
Σε ευχαριστώ.
Καλό ηλιοβασίλεμα, Άννα.
@ Hfaistiwnas΅: Μέρος όλο δικό μας και μέρος κατά δικό μας
@ dim juanegro: Να σε ταξιδέψω αφού κατάφερα εμένα μου αρκεί. Είναι σπάνιο τώρα πια να νοιώθει ο ένας τον άλλον. Τόσο κοντά και τόσο μέσα του.
Καλά όνειρα και γερές κατασκευές νέων κόσμων εύχομαι. Οι εκρήξεις κερασμένες κάθε ηλιοβασίλεμα.
Δημοσίευση σχολίου