sUmMeR FoOtAgE (AuGuSt)*

 

Έξω όλα είναι σχεδόν μωβ. Ο ήλιος σκυμμένος στα βάθη ενός ορίζοντα πάει να συναντήσει τους νεκρούς μας. Χρυσές άπνοιες φωτός ακούμπησε τους ωμούς, τα βλέφαρα και τα μαλλιά μου. Είμαι στην ταράτσα του Jumbo με μια γρανίτα Mojito στο χέρι και βλέπω τη θάλασσα να απομακρύνεται συνεχώς από κοντά μου. Ακουμπάω στο ζεστό καπό του κόκκινου Clio, καθώς ένας αέρας που μοιάζει με μελτέμι μπερδεύει τα μαλλιά μου. Τρίχες με γεύση mojito. Μυρωδιά καμένου λαδιού και μηχανής αυτοκινήτου.

«Η θάλασσα», μονολογώ, η θάλασσα με άφησε μόνη μου εδώ να την αποχαιρετώ κάθε μέρα κάνοντας πράγματα που μοιάζουν ανούσια καθώς αυτή απομακρύνεται. Σακούλες τεράστιες στα πόδια μου ριγμένες καταγής, έτοιμες να ξεράσουν όλα όσα γέμισα μέσα τους, γλείφουν τις πληγές της Αχιλλείου φτέρνας μου, όσο εγώ γλείφω εκείνη την παιδική γρανίτα νοσταλγικά σαν να γλείφω καλοκαίρια ολόγιομα κρεμασμένα σε μυτερούς κρατήρες Αυγουστιάτικων αρχαίων πανσελήνων στο νησί της ροζαλγίας.

Είμαι στην ταράτσα του jumbo, αραγμένη στο καπό του κόκκινου Clio και περιμένω κάτι να συμβεί, κάποιος να φωνάξει το όνομά μου, κάτι γνώριμο να ακουμπήσει τα μαλλιά μου, μια φωνή, έναν ήχο, μια αθάνατη μυρωδιά που κατάφερε να μπει μαζί με κείνο το καθάριο άχρονο φως από τις ρωγμές των σφαλιστών παραθύρων της πίσω μου ζωής, που όλο και φαρδαίνει.

Τα πρώτα αστέρια βγήκαν βήχοντας πάνω από το ιδρωμένο σβέρκο μου.Κάποτε τις νύχτες έπειτα από μακρόσυρτους μεσημεριανούς ύπνους γεμάτους αμμοβολή νόμιζα ότι μασούσα αστεροσκόνη και την κατάπινα για να ενισχύσω το ανοσοποιητικό μου. Ευτυχώς δεν έκανα πέτρα στα νεφρά, αλλά ούτε και το ανοσοποιητικό μου ενισχύθηκε.Ίσα ίσα που χάλασε το σμάλτο των δοντιών μου και τις νύχτες φωσφόριζε και δεν με άφηνε να κοιμηθώ.

Περιμένω τη δύση του ηλίου μαζί με τη δύση της δικιάς μου ζωής και σκέφτομαι τα πάρτι που με περιμένουν καθώς θα χάνεται η λάμψη από το δέρμα μου. Θα είναι πάρτι μαμούθ μέχρι κάποιος να έρθει να μας πάρει σηκωτούς ή αναίσθητους.

Και κάπως έτσι αφήνω κι αυτό το καλοκαίρι να απορροφηθει.Σύμφωνα με το μοντέλο της φυσικής, είμαστε όλοι κατασκευασμένοι από στοιχειώδη σωματίδια χωρίς πρόσθετα συστατικά. Ως τέτοια σύνθετα συστήματα, δεν έχουμε απόλυτη ελευθερία, επειδή όλα τα σωματίδια και οι αλληλεπιδράσεις μας ακολουθούν τους νόμους της φυσικής.Το θέμα είναι όμως άλλο. Το θέμα είναι η θάλασσα και έτσι λυπημένη καθώς με είδε και με τελειωμένη την παιδική μου γρανίτα και χωρίς καλοκαίρι για καταφυγή, γεμάτη πεσμένες σακούλες και ζωές στα πόδια μου, φούσκωσε τα βάθη της και μου έστειλε με τον βραδινό φλοίσβο ένα αργόσυρτο "Σ αγαπώ" .

Η νύχτα είχε ήδη σχηματιστεί και γω ασάλευτη στο καπό ένιωθα και πάλι το σμάλτο των δοντιών μου να φωσφορίζει.

Φυσικά και μ αγαπά, σκέφτηκα, όπως όλα τα κρυφά της ναυάγιας, το ξέρω καλά αυτό γιατί μου επιτρέπει να την χωράω μέσα μου χωρίς να έχω καμιά υποψία πνιγμού.

Το άπειρο αποθηκευμένο μέσα μου βαθιά. Άπειρο μέσα μου.