dEcEmBeR FoOtAge

Κάθε χρόνο απομακρύνομαι όλο και πιο πολύ από τα πράγματα που επιθυμώ. Από τα πράγματα που με έκαναν αυτό που είμαι. Από το κέντρο μου. Ίσως να φταίει που το σύμπαν διαστέλλεται.

Το βλέμμα μου είναι μονίμως κολλημένο στα σύννεφα και αποζητώ ένα χρονικό ξέφωτο να  περισσεύει από τον ελάχιστο προσωπικό μου χρόνο για να μπορώ να κάτσω να τα δω με ηρεμία. Να κάτσω να τα δω με ηρεμία, σε μια κοντινή ή μακρινή ακτή, σε ένα τρίστρατο στην μέση του πουθενά όπως αυτά που έχουν οι επαρχιακοί δρόμοι, σε ένα παγκάκι ξύλινο παλιάς κοπής, σε μια σκάλα μαρμάρινη  ή μη, στην πιλοτή μιας πολυκατοικίας, σε έναν  πρωινό ή απογευματινό περίπατο. Θέλω να χαζεύω τον ουρανό για ώρες. Για μέρες, για μια ολόκληρη χρονιά χωρίς κανείς να με ακουμπήσει ή να διασπάσει την προσοχή μου. Και καθώς θα τον χαζεύω μέσα μου θα ανασυντίθεται ότι επιθυμώ και θα έρχεται κοντά μου. Και θα με φτιάξει πάλι από την αρχή κομμάτι κομμάτι σε αυτό που ήμουν. Σε αυτό που μου έχει συμβεί.

Υπάρχει μια  γεύση νοσταλγίας μέσα μου που με κάνει και διψάω για κάτι ακαθόριστο. Για κάτι που παλεύω χρόνια να συναντήσω. Κάτι εντελώς εξωπλανητικό. Μου λείπουν οι δακτύλιοι του Κρόνου, ιδίως ο F, οι βραχώδεις περιοχές, το βαθύ μπλε του πάγου, οι μεγάλες καταιγίδες  και ίσως, ίσως κι εκείνη η μακρινή  μαύρη τρύπα που ζει στο κέντρο του Γαλαξία μας, με την σχετικά χαμηλή της «όρεξη». Κουράστηκα να ζω εδώ. Κουράστηκα να ακούω πως όλα φθίνουν. Πως όλοι μάζεψαν αντί για ήλιο και χρυσό, χιλιάδες κύτταρα καρκίνου και  τα πολεμούν  με αμέτρητες  χημειοθεραπείες. Ποιος έχει σειρά; Και αλήθεια τώρα, όλα έχουν ξανασυμβεί και ξαναϊδωθεί και ξαναειπωθεί και  πέρα από λίγο  μολυσμένο μπλε δεν έχει τίποτε άλλο μείνει να θαυμάσεις. Και ότι έμεινε σε λίγο θα χαθεί και  αυτό μαζί μας. Και αν σας φαίνονται μαύρα και τραγικά είναι γιατί ζείτε σε έναν κόσμο πίσω από τον καθρέφτη σας. Είναι γιατί είσαστε όλοι από δω. Ανήκετε εδώ σε μια κοινή αγέλη που την πάνε και την φέρνουν αυτοί που μπορούν με τα μέσα που μπορούν και σεις ακολουθείτε. Αναγνωρίζετε ο ένας τον άλλον γιατί έχετε κοινά χαρακτηριστικά. Εγώ όμως είμαι έξω από αυτήν και λυπάμαι που σας τσαντίζω. Αλλά είμαι έξω από αυτήν. Με όποιο τίμημα. Έξω από αυτήν.
Βράδυ  Κυριακής. Στο λαπ τοπ μου βάζω sci fi ταινίες και η νοσταλγία περιορίζεται. Έχω 3 δωμάτια και ένα τεράστιο σαλόνι για μένα και την γάτα μου. Ένα κόκκινο αυτοκίνητο σαν μικρό αιμάτωμα χωρίς κανέναν στην θέση του συνοδηγού.Έξω από αυτήν. Με όποιο τίμημα. 

Κάθε νύχτα κλειδώνω τους  λύκους έξω από την πόρτα μου και κάθε πρωί κρατάω την αναπνοή μου μην είναι ακόμα εκεί και μου χιμήξουν.