sUmMeR FoOtAgE (AuGuSt)*

Μπρούμυτα. Φυσάει πολύ. Το ψάθινο καπέλο βυθισμένο στα βρεγμένα μου μαλλιά. Φυσάει περισσότερο. Φως και αέρας. Μου μαστιγώνει το πρόσωπο. Κρατώ δυνατά με τα ακροδάχτυλα τις σελίδες του βιβλίου. Μπρούμυτα και κάτι σταγόνες χοντρές γλιστρούν  από την πλάτη στα  πλευρά δημιουργώντας μου ανατριχίλα. Ο αέρας φέρνει την μυρωδιά της θάλασσας. Θα μπορούσα να είμαι εκεί. Στο νησί που άφησα πριν λίγες ημέρες. Μαζί της, τετ α τετ. Θα μπορούσα να είμαι, πολύ πιο πίσω. Γύρω στα 6, μετά το μπάνιο, ξυπόλητη στην παλιά αυλή με την προϊστορική φίλη μου, να χοροπηδάμε  μέσα σε λεκάνες με ζεστό νερό από τον ήλιο και Johnson σαμπουάν  στα μάτια. Είμαι μπρούμυτα όμως σε ένα αυτοσχέδιο ράντζο ηλιοθεραπείας με μικροέπιπλα  δανεικά από τον χώρο του σαλονιού, στοιχισμένα καλά σε σχήμα ξαπλώστρας, στο όρος βεράντα. Παραλία Μίλητου, Αργυρούπολη. Αύγουστος. Το λάστιχο βρέχει το σώμα μου. Νερό χωρίς αλάτι. Φυσάει πολύ. Ο αέρας μου παίρνει τελικά το καπέλο. Γυρίζω ανάσκελα και κλαίω. Χωρίς λόγο.

«Έλα δώσε μου μια αγκαλιά». Η μητέρα μου έρχεται όλο και πιο κοντά μου κάθε φορά που την επισκέπτομαι στο πατρικό. Την αγκαλιάζω ψάχνοντας την σπονδυλική της στήλη. Μου φαίνεται ότι έχει μικρύνει. Με αγκαλιάζει πιέζοντας με δυνατά και αφήνοντας μου το αίσθημα πως πρέπει να φύγω,  να τρέξω γρήγορα για να προλάβω το σχολικό. Στην ουσία είναι σαφές πως  κάνω προετοιμασία μέσα μου αποχαιρετώντας την  διαρκώς.

Εκείνος επιμένει πως πρέπει να τον φιλήσω. Έρχεται κάθε βράδυ με αφορμή το φεγγάρι και πάμε βόλτες παραλιακά. Το τζιπ του είναι ξεσκέπαστο και όλα περνάνε μέσα. Φτάνουν από τα μαλλιά μέχρι τα τις σόλες των παπουτσιών. Ακούμε τραγούδια της δεκαετίας του 80 που τα έχει γραμμένα σε ένα παλιό cd. Δουλεύει στο Luton.Στα φορτηγά. Αποστολές σε όλη την Ευρώπη. Μου λέει για τα ταξίδια του. Τον ακούω προσεχτικά. Δε νομίζω να χωρέσω ποτέ σε καμιά από τις ιστορίες του. Τον γνώρισα στο νησί ,μας πήγε βόλτα σε παραλίες κρυφές  με το jet ski του αλλά σήκωσε κύμα και γυρίσαμε πίσω νωρίς. Και τώρα σηκώνει κύμα ο ίδιος, κάθε φορά που με βλέπει. Είναι αστείος και απλοϊκός σχεδόν αφελής. Με συγκινεί αλλά δεν θέλω να τον φιλήσω. Μ αρέσει απλά να τον κοιτώ. Μου θυμίζει τις παλιές αυτοσχέδιες ντισκοτέκ των νησιών που κάποτε χορεύαμε πίνοντας fruit punch σε ποτήρι τουλίπας μα που τώρα δεν θα ξαναπάταγα ποτέ το πόδι μου. Όσο κοντά κι αν πλησίαζα.

Σερφάρω στο ίντερνετ. Η θάλασσα πάντα στο βάθος και δεξιά η Σαλαμίνα, η τσίμπλα στο μάτι του Πειραιά,  που αχνίζει από την ζέστη. Χαζεύω μέχρι να περάσει η ώρα του πληκτικού μεσημεριού όταν ξαφνικά πέφτει στην αντίληψη μου μια εικόνα από την βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Μια δοκιμή πυρηνικών όπλων από τον στρατό των  Ηνωμένων Πολιτειών στο Bikini Atoll, Νησιά Μάρσαλ, στις 25 Ιουλίου 1946.Μενω με το στόμα ανοιχτό. Τι καταστροφή και πόση ομορφιά συνάμα. Κοίτα να δεις  τώρα: κάποιες φορές η ομορφιά μπορεί να είναι ειδεχθής, αποτρόπαια. Παρ όλα αυτά παραμένει ομορφιά.

Τσακωνόμαστε με μηνύματα, εκείνη λέει ότι θα είμαι πάντα ένα υπέροχο πυροτέχνημα που δεν κρατά ποτέ όσο θα ήθελε ο καθένας. Έχω γραμμένο τον καθένα. Εμένα με νοιάζουν μόνο αυτοί που ξέρω από τότε που έπινα Johny με κόκα κόλα σε ψηλό. Είναι Αύγουστος και κάνω ότι θέλω δεν έχει όρια ο μήνας αυτός ούτε ομφάλιο λώρο. Μιλάω πάλι φωναχτά και λέω όσα σκέφτομαι, χωρίς φόβο, ξέροντας πως οι άνθρωποι για να μας πλησιάσουν θέλουν μπόσικα και όχι απαγορευτικά.