Σεπτέμβρης κιτρινωπός σαν λιωμένο κεχριμπάρι και ξεχάστηκα. Ακόμα με μικρές πεταλίδες στις παλάμες που κόβουν βόλτες στην γραμμή της ζωής. Σεπτέμβρης που όλο λιγοστεύει μαζί με το φως της ημέρας. Με νύχτες πρεμιέρας στις γωνίες και πρόσωπα στο πλήθος που ορκίζεσαι ότι κάπου τα έχεις ξαναδεί παλαιοτέρα. Όχι σε άλλες ζωές, όχι τόσο παλαιοτέρα, ίσως σε άλλες αίθουσες, πριν χρόνια.
Φίλοι έρχονται και φεύγουν. Κυρίως φεύγουν. Αφαιρετικός ο Σεπτέμβρης με βρίσκει σε στιγμές φαρδιάς μοναξιάς να διαβάζω άρθρα για την Αμφιπόλη και τις απείρου κάλλους καρυάτιδες «Με την αφαίρεση τριών σειρών από τους πωρόλιθους του τοίχου σφράγισης, μπροστά από τον δεύτερο διαφραγματικό τοίχο, αποκαλύφθηκαν ολόκληρες οι Καρυάτιδες, οι οποίες έχουν ύψος 2,27μ. Φορούν ποδήρη χιτώνα και μακρύ κροσσωτό ιμάτιο με πλούσιες πτυχώσεις.» Κάποιες έρχονται τη νύχτα στο δωμάτιο μου και συλλαβίζουν αρχαία ελληνικά μπροστά στην σβησμένη τηλεόραση. Άλλες βαστάζουν τα δοκάρια της πόρτας και μια με ξανθά μαλλιά τρώει το φαγητό που περίσσεψε από την κατσαρόλα στην κουζίνα. Αποκοιμιέμαι ιδρωμένη.
Στα νησιά που ακόμα επισκέπτομαι ο αέρας κατοικεί στα μαλλιά των αγοριών. Αέρας από έναν ωκεανό που δεν γνωρίζω. Λίγα σύννεφα στριμωγμένα πάνω από τις δυτικές ακτές. Η θάλασσα στο βάθος λαμπυρίζει. Συζητήσεις ελαφριές σαν παντεσπάνι. Ρούχα ανάλαφρα χρωματιστά κυματίζουν σαν περίεργες σημαίες στα σώματα. Και ξαφνικά ο πυρετός.38.8. Μετεωρίζομαι μέσα σε μπουκάλια αντιβηχικών και φυσαλίδες panadol.Τρεις μέρες και τρεις νύχτες γίνομαι ένας πελώριος κυματοθραύστης κάτω από ένα άρρωστο και μολυσμένο σύμπαν. Και η ζωή συνεχίζεται με μπόλικο βήχα και ένα μικρό πόνο στο πίσω δόντι. Πότε πότε τα βράδια επιστρέφοντας από την δουλειά ακούω να φυσούν μυστηριώδεις άνεμοι ανάμεσα στα ψηλά κτήρια. Κλειδώνω 5 φορές και βάζω τον συναγερμό. Κουλουριάζομαι στον καναπέ και βλέπω όλους τους κύκλους δανέζικων σειρών με φόνους και πολιτικές ίντριγκες. Κάποιες φορές σχεδόν ξημερώνει. Οι καρυάτιδες ακόμα εκεί ξεφυσάνε μαρμαροκονίαμα στο άγρυπνο πρόσωπο μου.
Μαζεύονται σύννεφα, αφρός ξυρίσματος "BEAU MEC". Το κινητό μου χάλασε λίγο πριν ξεσπάσει μια ξαφνική καταιγίδα εποχής και μέχρι να φτιαχτεί, ξαναγύρισα προσωρινά στα παλιά μου Nokia. Η κάρτα Sim εγκαταστάθηκε στο Nokia > 6510. Και τι δεν βρήκα χορταριασμένο εκεί μέσα. Ξεχασμένα μηνύματα αλλοτινών καιρών. Έρωτες που έληξαν άδοξα και φιλίες που καταργήθηκαν στα χρόνια. Τίποτα σχεδόν δεν υπάρχει, ούτε πολλά από τα τηλέφωνα που βρήκα στις τότε εισερχόμενες κλήσεις. Έτος 2004-2006.Μια μίνι μηχανή του χρόνου. Ανοίγω όλους τους φακέλους να βρω ίχνη της παλιάς μου εκδοχής. Τίποτα το χειροπιαστό. Έχει μείνει όμως η αγάπη μέσα από λέξεις σχεδόν τρισδιάστατες, παλιές φωτογραφίες με πολλά πίξελ και εφαρμογές που πια δεν υπάρχουν. Τόσα χρόνια πεταμένα στα σκυλιά. Ένας μαύρος μαρκαδόρος διαγράφει απάνθρωπα χοϊκές στιγμές, μέρες υψηλού πάθους, όρκους αφοσίωσης και καταρράχτες αισθημάτων. Κουράζονται τα χρόνια κι αρχίζουν οι ρωγμές, θαμπώνουν κάποτε οι σχέσεις, οξειδώνεται το μέταλλό τους και σβήνουν σαν τις οθόνες των παλιών κινητών. Κι όμως κάτι μένει, κάτι από μας. Γιατί, ας πούμε, κάθε φορά που ανοίγω το παλιό μου κινητό μετά την φόρτιση, μου βγάζει στην οθόνη ένα παλιό στίχο που είχα βάλει τότε και τον πίστευα ακράδαντα, όπως και τώρα θαρρώ.
- - - - «The world is a vampire!»- -- - - -
9 σχόλια:
Μελαγχολικά υπέροχο....
And I still believe that I cannot be saved
Πολύ νοσταλγικό το κείμενο αυτό.Γενικά και ειδικά...Με βάζεις σε πειρασμό να φορτίσω το δικό μου Nokia 5110. Το Nokia 5110 ήταν το πρώτο κινητό τηλέφωνο πολλών ανθρώπων. Παρά το γεγονός ότι ήταν μεγάλο και βαρύ, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, ήταν σχετικά λεπτό σε σύγκριση με μοντέλα που είχαν μέγεθος... τούβλου και είχαν κυριαρχήσει στην αγορά καθ 'όλη τη δεκαετία του '80 και στις αρχές της δεκαετίας του '90. Μια επιλογή από χρωματιστά καλύμματα Xpress-On ήταν διαθέσιμα, επιτρέποντας στους ιδιοκτήτες να δώσουν το δικό τους στίγμα στο νέο gadget τους. Οι τιμές ήταν πάρα πολύ προσιτές και η μπαταρία διαρκούσε αρκετά. Πολλοί ιδιοκτήτες του 5110 επίσης, είχαν εθιστεί σε ένα απλό παιχνίδι που περιέχονταν στο τηλέφωνο - το θρυλικό μέχρι σήμερα Φιδάκι.
Παλιά κινητά που όλοι αγαπήσαμε! Παλιοί εαυτοί που όλοι ξορκίσαμε...Να σαι καλά βρε candy που τα λες και τα θυμάσαι τόσο ωραία.
Κων/νος
Αχ άσε, δεν είναι να ανοίγεις παλιά κινητά και κάρτες.. σε πάνε πίσω χρόνια! Και ο Σεπτέμβριος φεύγει σιγά σιγά.. καλά να είμαστε..
@adaeus όπως κάθε Σεπτέμβρης!
@ανώνυμε: είσαι σκέτη τρελά, κινητή
εγκυκλοπαίδεια literally!!! είχα πάντα μόνο νόκια!Χαίρομαι που σου ξύπνησα όλες αυτές τις μνήμες.
@ανώνυμε Κων/νε: Να σαι καλά και συ που με διαβάζεις και σχολιάζεις.Με χαροποιεί ιδιαίτερα αυτό.
@Hfaistiwnas: Απαπα σα να ανοίγεις μπαούλα ολόκληρα με κειμήλια μοιάζει. Και δεν τα έχω κρατήσει και όλα που να πάρει!!!! Καλύτερα γιατί πονάει λίγο παραπάνω από όσο νόμιζα.
Ραντεβού τον Οκτώβρη!
Για εμάς που δεν αξιωθήκαμε ακόμα να δούμε ούτε μια ταινία του φεστιβάλ,η νυχτερινή κατάβαση της ακαδημίας με τον κόσμο μαζεμένο σε πηγαδάκια εδώ κι εκεί σε μια άδεια σχετικά Αθήνα σε πρώτο πλάνο,είναι από μόνη της μια ταινία.
Eλενα, όμορφα είναι κι έτσι. προλαβαίνεις ακόμα όμως.Κυριακή η αυλαία!!!!
Δημοσίευση σχολίου