mArCh FoOtAgE

Γδέρνει ο Μάρτης. Με ανακατεμένα μαλλιά γεμάτα βροχόνερο και πράσινη υγρασία γρατσουνάει τα σώματα. Πέτρινα σπίτια με πλακουτσωτές αυλές κι ένα τζάκι συντροφιά. Γεύση ταραμά και θαλασσινών μαζί με βροχή και νοτισμένο χώμα στα δόντια. Βόλτες γύρω από θολούς νερόλακκους. Εκεί μέσα καθρεφτιζόμαστε μαζί με την γιορτινή γέφυρα του Ρίο σαν βέλος να μας διαπερνά. Και το βράδυ ανταμώνουμε ξανά με τα  σώματα κοντά, κοντά, ξαπλωμένα σε μια ηλεκτρική κουβέρτα γεμάτη πορτοκαλί ηλεκτρισμένα όνειρα. Γαλότσες με λάσπη, βρεγμένα ξύλα, συζητήσεις για την τέταρτη διάσταση και ένα κορίτσι με ροζ ομπρέλα και μπλε μαλλιά περιμένει σε μια εξέδρα κάτι να φανεί. Αλλά μόνο τα σύννεφα αλλάζουν σχήμα πάνω από το λυγισμένο σβέρκο του. Και κάπως έτσι πάνε και οι απόκριες. Χάθηκαν μέσα στην πράσινη υγρασία των μαλλιών του Μάρτη. 
Τη δεύτερη μέρα της Άνοιξης μπήξε η πρώτη μέλισσα από το ανοιχτό παράθυρο της κουζίνας. Δεν ήταν ακόμα άνοιξη, αλλά κάτι μου έλεγε ότι σύντομα θα έβλεπα τις λευκές της γάμπες να ξεπροβάλουν.
Γδέρνει ο Μάρτης, παρ όλη την προστασία της ασπροκόκκινης πλεξούδας στον καρπό. Γδέρνει το λαιμό και τους γαλάζιους πνεύμονες νύχτα και μέρα. Και να που ξάφνου το κρεβάτι μου έγινε ένα καράβι που με  ταξίδεψε για μέρες εφτά σε στάσιμα νερά γεμάτα κίτρινες λάσπες χωρίς ήλιο και το αντιβιοτικό της βρογχίτιδας το καλύτερο ελιξίριο του μπαρ. Αντιδράει το σώμα σε όσα έχουν γίνει μέχρι στιγμής, το ένα μετά το άλλο. Το ντόμινο μιας μεγάλης παρασιτικής δυσκαμψίας.
Το απόγευμα μπήκε έναν ολόκληρο κομμάτι χρυσαφένιου φωτός από τις δυτικές τζαμαρίες του σπιτιού. Το κοίταξα εκστασιασμένη. Σα να χύθηκαν όλα τα ακρυλικά από τα φωτοστέφανα των βυζαντινών αγιογραφιών.
Γδέρνει ο Μάρτης με εκείνο το άρωμα που μοιάζει σχεδόν να ονειρεύτηκα κι εκείνη την μικρή ελιά που κατοικεί σαν γυαλισμένο βοτσαλάκι στην άκρη του λαιμού σου. Είσαι το πιο παράξενο κορίτσι που γνώρισα μετά την πριγκίπισσα Λέια, στο star wars.Την επόμενη φορά που θα με παρασύρεις θα σε κεράσω μια bisolvon tequila και άλλη μια βόλτα με τον ασημένιο Άστρο-Καταστροφέα μου.  
Πάντα λίγο πιο μακριά. Από όλους όσους πόθησα. Η επιθυμία μας φθείρει την ίδια στιγμή που μας κινητοποιεί.
Γδέρνει ο Μάρτης, δείχνοντας την ανεπάρκεια μας. Δεν τον έχω προσδιορίσει ακόμα τον φετινό και δεν ξέρω αν θα έχω κάτι που να θέλω να θυμάμαι. Ακόμα στα γόνατα είμαι. Θα βρω τον τρόπο όμως. Τον έχω μέσα μου αφού, όπως λες και συ, είμαστε μια διαρκής επινόηση μιας άλλης εκδοχής.