jAnUaRy FoOtAgE

Τα βράδια γίνομαι πρεζόνι. Ρουφάω τον καπνό πού έχω βάλει στις πληγές μου και μαστουρώνω. Μπατάρω περπατώντας χωρίς ισορροπία, έχοντας πάνω μου το βάρος του κόσμου. Το κρύο συνθλιβεί τις εκφράσεις του πόνου μου, αλλά δεν είναι αρκετό για να με αναγνωρίσω. Κρύβομαι στα πιο βαθιά λαγούμια της νύχτας και αναπνέω τα χνώτα της μοναξιάς μου. Ένας επίμονος βήχας γδέρνει τις άκρες των λέξεων που έχω καταπιεί. Τα βράδια γίνομαι αντί ήρωας του εαυτού μου και βηματίζω ανισσόροπα στις όχθες της αποσυντεθειμένης πραγματικότητας. Βουλιάζω στον φωσφοριζέ της πάτο και κάθομαι χωρίς ανάσα μέχρι να νιώσω πόνο στο σώμα. Η πόλη γνώριμη, οι δρόμοι σύντομοι σαν τον δρόμο της μονόπολης. Μια καλή ζαριά είναι αρκετή για να προχωρήσεις μερικά τετράγωνα παρακάτω, χωρίς να μπεις φυλακή, ή να χτίσεις το σπίτι των ονείρων σου. Τα μεσημέρια κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας γράφοντας σε μικρά χαρτάκια ληξιπρόθεσμες υποσχέσεις στον εαυτό μου. «Μέχρι να ανθίσει η πρώτη αμυγδαλιά θα στέκομαι όρθια», ή «όταν έρθουν τα χελιδόνια θα κάνω τα πρώτα μου βήματα» ή, «καθώς ο Απρίλης θα φέρει τα πρώιμα στάχυα του εγώ θα τρέχω, ήδη, γελώντας». Έπειτα τα τσαλακώνω προσεχτικά και τα πετάω με ευλάβεια στην σχισμάδα του ροζ κουμπαρά μου. Έξω ο Ιανουάριος κάνει ήδη τα πρώτα του βήματα και γω χαζεύω τον ήλιο να ξεχνιέται κρεμασμένος στα σύννεφα. Τα φυτά διαλυμένα στο μπαλκόνι, σκόνη στα κάγκελα, η μιλού στα πόδια μου νιαουρίζει, και εγώ γυρτή σαν τραυματισμένος κομήτης, καίω τις βλεφαρίδες μου στο φως. Χαμένες κλήσεις, αναπάντητα μηνύματα, λίγες έξοδοι σε περιορισμένες παραστάσεις καλής διάθεσης, και αυτές με πολύ νύχτα και αλκοόλ. Με φιλάς στοργικά κάπου κοντά στο μέτωπο και μου λες πως είμαι καλός άνθρωπος αλλά πολύ παρεξηγημένος γιατί το εξωτερικό μου περίβλημα είναι  γεμάτο ρινίσματα σκουπιδιών από τις κακές ψυχές που με τρακάρουν. Παρ όλα αυτά συνεχίζω να ζω σαν καλός άνθρωπος  μα πολύ τραυματισμένος από τα  φαρμακερά ρινίσματα των ανθρώπων, γιατί δεν ξέρω πως είναι να ζεις αλλιώς. Εξακολουθώ να έχω έγνοια για τον άλλον που δεν κοινοποιείται. Αλληλεγγύη που δεν κραυγάζει. Χαρά που μοιράζεται αφειδώλευτα, χωρίς να περιμένει εύσημα. Συνεισφορά που δεν νοιάζεται για την απονομή επαίνων και τίτλων, μόνο για μια άτυπη ψυχική συμβίωση.
Το καλό που έδωσες δεν χάνεται, αλλά επιστρέφεται στον αποστολέα. Το έμαθα πριν από χρόνια. Και το κράτησα μέσα μου. Ως διαρκή λαμπηδόνα.