ΘηΛιΑ

Πετάω πάνω από το goοgle earth.Ψάχνω την Θάλασσα του Μαρμαρά με τα πρασινωπά νερά της. Τεντώνομαι από  την Καλλίπολη μέχρι τη Νικομήδεια. Χαζεύω τον κόλπο του  Datça.Το μάτι μου σταθμεύει στο αναπαλαιωμένο κάστρο του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς και σε μία όμορφη λιθόστρωτη παλιά συνοικία. Φτάνω μέχρι την Ίμβρο και βλέπω τις αλυκές. Έχει αλυκές η Ίμβρος, δεν το γνώριζα. Χαζεύω τις φωτογραφίες της. Τόπια  θαρρείς σαν χιονισμένα, γεμάτο αλάτι και πατημασιές. Θυμάμαι τις αλυκές του γαλατά και μένα μικρή να τρέχω πάνω τους. Πονούσε το αλάτι τις πατούσες. Ούτε ένα ταξίδι φέτος. Έχω γυρίσει όλα τα μέρη που θέλω με το Google earth, έχω ζήσει στιγμές και ηλιοβασιλέματα που κρατάνε όσο ένα βλεφάρισμα. Και μετά πίνω μια γουλιά καφέ και βυθίζομαι σε μια παχύρρευστη θλίψη που μοιάζει με γαλάζια υπνηλία. Κατά τα άλλα η Δ.Ε.Η μου ήρθε 600 χαρωπά ευρώ που δεν έχω να δώσω. Η μέρα ευτυχώς μεγάλωσε αλλά γυρνώ περασμένες 7 και ακόμα δεν την έχω προλάβει. Ένα μεγάλο ζόρι σαν βαθυκόκκινη σχοινένια ζώνη με σφίγγει γύρω από τη μέση. Σταματά ο αέρας για λίγο, αλλά έπειτα το βλέμμα μου εντοπίζει τα ανθισμένα ζουμπούλια και τα παχιά βαμβακωτά σύννεφα και όλα πάνε στο διάολο.
Ο κύκλος στενεύει. Παλεύω κάθε μέρα να αποδείξω ποια είμαι και τι μπορώ να κάνω στο ναρκοπέδιο της δουλειάς. Δεν έχει σημασία ποιος σε πολεμάει, αλλά ποιος στέκεται δίπλα σου, μου λέει εκείνος. Βάζω πλώρη για το λιμάνι της εσωστρέφειας. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους περίεργους, παράξενους με άσχημα ρούχα, άσχημα μαλλιά και μπερδεμένα συνθήματα  να μιλάνε για κοσμικές πίκρες. Και ευτυχώς το φως  της ημέρας δυναμώνει. Πρόκειται για γυμνό επιθετικό φωτισμό όπως απαιτεί τούτος ο καιρός που όλοι είναι με τα ύποπτα ιλαρά αμπαζούρ ξεχασμένα στα γραφεία τους. Τα βράδια γυρνώντας από νυχτερινές βάρδιες μπαίνω στον πειρασμό να σχολιάσω διάφορα που διαβάζω σε αναρτήσεις γνωστών και φίλων και όπως μπαίνω, ξαναβγαίνω. Δεν βρίσκω πια κανένα νόημα.
Οι μέρες γλιστρούν. Το Πάσχα κάπου στο βάθος, με τη σιγουριά του Απρίλη. Κάποιοι το περιμένουν για τα φιλάνθρωπα αισθήματά του, το κόκκινο αβγό συγκινεί ακόμη τον Νεοέλληνα της (πρώην) υπερκατανάλωσης. Μοσχοβολούν οι λεμονανθοί ίσα ίσα για να θυμηθούν -όσοι λίγοι πια θυμούνται- τους Χαιρετισμούς των Παρασκευών. Τρίτοι χαιρετισμοί  σήμερα κι ο καιρός περνά βαρύθυμα μες στην αβεβαιότητα της πραγματικότητας και των φημών. Λίγο ο μενεξές, λίγο η λιακάδα, λίγο η πάνδημη αηδία για τους αχυρένιους ηγέτες, λίγο η γκρίνια, λίγο η μέρα που κερδίζει σε βάρος της νύχτας,  και ο καιρός μαζί με τη λυγερόκορμη θλίψη περνά  μ' ένα σάλτο φωτός, αφήνοντας σε μας τα υπόλοιπα της αθεράπευτης νοσταλγίας και της φθοράς. Στο μεταξύ όλο και περισσότεροι γνωστοί μου φαίνονται άγνωστοι, έτσι που άσπρισαν τα μαλλιά τους. Εννοείται πως κι αυτοί με κοιτάζουν καχύποπτα και μαζί με αυτούς η άνοιξη, εσύ και το Σύμπαν.

Χτες στον ύπνο μου μέσα έπεσε ένα αστέρι. Ακούστηκε  σαν δεκάρα στο μωσαϊκό .