Τετάρτη, Ιανουαρίου 16, 2013

MέΣα ΓεΝάΡη


Οι μέρες μεγαλώνουν σιγά σιγά κι ελπίζω να χτίσουμε συμπαθητικά νοερά τείχη γύρω μας έτσι που να εμποδίζεται κάπως η ασχήμια της πιάτσας. Η μουσική, τα βολβοειδή άνθη, οι παραμελημένες Αλκυονίδες μέρες, το θέατρο, το διάβασμα, ο κινηματογράφος και φυσικά ο ποδαρόδρομος, όπου επιβάλλεται, πιστεύω ότι μπορούν, αν μη τι άλλο, να μας συμπαρασταθούν ηθικά. 
Σαν κουρασμένη λυχνία που σβήνει την έκανε για τα καλά το 2012. 
Κάποιος μου ψιθυρίζει στο αυτί «πρωί πρωί και είσαι ακόμα μεθυσμένη»… Όχι, δεν είμαι μεθυσμένη, είμαι καλοδιάθετη. Λατρεύω όσους αντιστέκονται σε ότι χαραμίζει το χρόνο που έχουμε για να ζήσουμε. Που έρχονται σε επαφή με τα όνειρα τους αντί να κρύβονται . Τώρα που είπα κρύβονται… Πρόσφατα έπεσε στην αντίληψη μου μια φωτογραφία που με έκανε να απορήσω. Μια γυναίκα χοντρή σαν ιπποπόταμος με πράσινο κοντό φόρεμα και μπαλαρίνες, ασφυκτιά στο λίπος της, ένα ζεστό απόγευμα του Ιουνίου σε γνωστό μαγαζί του κέντρου. Μπροστά της μια γνώστη φυσιογνωμία από τα παλιά χαιρετάει την κάμερα χαμογελώντας. Μακάρι το delete να μπορούσε  να υπάρξει ως η υπέρτατη θεϊκή πράξη;(γέλια).  Έπειτα από ώρα παρατήρησης του φαινόμενου(που παρέπεμπε σε εξώφυλλο δίσκου για δημοτικά τραγούδια πανηγυριών) κατέληξα πως κάναμε όλα μας τα λάθη για συγκεκριμένους και αναπόφευκτους λόγους. Γιατί, εκεί και τότε δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. 
Και ο καιρός προχωρεί ενώ οι άγιοι Αντώνιος και Αθανάσιος, θα επιχειρήσουν να κρατήσουν χλιαρό το γιορταστικό καθεστώς. Η χάρτινη ζωή σταθερά εκτεθειμένη στους βοριάδες που αγωνίζονται ποιητικά να «παγώσουν τα αρνάκια», σταθερά ανισόρροπη, κι εκτός πραγματικότητας. Κάτι αθεράπευτα «μεσοπολεμικό» κυκλοφορεί στην ατμόσφαιρα. Ευτυχώς ο καιρός τα φέρνει έτσι που με κάνει να ξανά ανταμώνω με ποιητές που συνεχίζουν και  παίζουν τυχερά παιχνίδια. Ποντάρουν λέξεις και κερδίζουν ή χάνουν την ψυχή τους. Λένε ότι οι ποιητές είναι ικανοί παίκτες γιατί έχουν μια τάση να ποντάρουν συνέχεια στα ρέστα τους. Και κάπως έτσι από την αγκαλιά σου περνώ στην αγκαλιά του χειμώνα, αναίμακτα, τρώγοντας πορτοκάλια και αφήνοντας τα ζουμιά να στάξουν παντού. Τρέχοντας ιλιγγιωδώς να φτάσω στην δουλειά πάντα καθυστερημένη, ενώ αργά το βράδυ μέσα από τα τζάμια του συνοικιακού γυμναστηρίου κοιτάω τη νύχτα να μικραίνει και τους παλμούς μου να ανεβαίνουν αυθαίρετα. Μου αρέσουν οι νύχτες του Γενάρη. Είναι αδιάβαστες και πρόχειρα βαλμένες. Είναι αποπροσανατόλισες γεμάτες σαπφείρινες προσδοκίες και ηλεκτρισμένες αναμονές.
Και κάπου στο βάθος όλων αυτών το σχήμα της άνοιξης σαν αμφιφανής αστερισμός ξεπροβάλλει.

3 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Είναι οι κρύες μέρες του Γενάρη.. να είσαι κάπου ζεστά..

candyblue είπε...

Σε ευχαριστώ που με νοιάζεσαι. όλο και κάπου ζεστά τρυπώνω. Και συ όμως.

Hfaistiwnas είπε...

Και εγώ! :)