NoVeMbEr fOoTaGe

Οι λωτοί ωριμάζουν στα δέντρα σαν κίτρινα κινέζικα φαναράκια, τα χρυσάνθεμα, όσο μπορούν, σκορπίζουν την πικρή φρεσκάδα τους, η νύχτα ωρίμασε κι αυτή. Νοέμβρης και υποτίθεται πως η ψύχρα βάζει το μυαλό κάπως στη θέση του. Ο χρόνος τρέχει και είναι πάντοτε ίδιος. Ακόμη. 

Ψέματα. Τίποτα από τα παραπάνω δεν ισχύει.

Οι μέρες ακόμα ζεστές σαν από ξεκίνημα Ιούνη, τεμαχίζουν τον φόβο του χειμώνα με θέρμη. Κάνουν εγκαύματα στο αύριο και αναπαράγουν το χτες σα να ήταν σήμερα. Αυτή η παρατεταμένη καλοκαιρία είναι οι προσευχές των ανθρώπων για να βγουν πιο δυνατοί από αυτό που έρχεται καταπάνω μας. Τα φύλλα καταπράσινα παραμένουν επάνω στα δέντρα. Ο ουρανός καταγάλανος με λίγες τεντωμένες, σαν εσάρπα νεφέλες, κάποια απομεσήμερα. Τα καλοκαιρινά ρούχα ακόμα στο σώμα, το μαύρισμα απροκάλυπτα εκεί να θυμίζει την θάλασσα που δεν σταμάτησε ποτέ να είναι θάλασσα καλοκαιριού και να στραφταλίζει. Οι παραλίες με κόσμο. Έχω ξεχάσει πως πρέπει να είναι ο Νοέμβρης. Έχω ξεχάσει πως ήμουν και γω κάποτε παγιδευμένη με όλα αυτά τα μάλλινα σε εκείνη την συμβατική ζωή που είχα, γεμάτη άπειρο ξενέρωμα και συμβιβασμούς. Πόσα έτη φωτός μακριά από αυτά ταξίδεψα. Πόσο διαφορετική είμαι. Ανατρέχω σε παλιές φωτογραφίες να δω τι ρούχα φόραγα όλους εκείνους τους περασμένους Νοέμβρηδες και πως ήταν ο κόσμος στο background.Μόνο τα μήλα και τα κάστανα άλλαξαν κάπως το σκηνικό και οι μέρες που κόντυναν λες και ήταν μακρύ παντελόνι που το πατάς. Και τα τζιτζίκια …και αυτά σώπασαν, έχω καιρό να τα ακούσω.
Παρ' όλα αυτά, η ζωή συνεχίζεται και μάλιστα κάποιες φορές ενθουσιωδώς. Γεμίζω βαλίτσα και πάω βορρά όπως κάθε Νοέμβρη με χειμώνα ή χωρίς. Ευτυχώς το φεστιβάλ, κρίση-ξεκρίση, είναι ανοιχτό, με αύξοντα αριθμό «53».Πάω με μια μεγάλη εσωστρέφεια και ένα γκρι παλτό ψαροκόκαλο για παν ενδεχόμενο. Λέω να ξημερωθώ  όπως κάθε χρόνο σε αίθουσες κατασκότεινες, σαν τους καιρούς που ζούμε, και να επιδοθώ σε ατέρμονες συζητήσεις με μεγάλους πρωταγωνιστές. Θα πιω άφθονο κόκκινο κρασί, θα φάω χοιρινό με σέλινο και θα παρκάρω το βλέμμα μου στον Θερμαϊκό κάτω από τα στιβαρά πόδια του Ολύμπου. Για άλλη μια χρονιά. Με χειμώνα η χωρίς. Χωρίς πολλά κενά για συναντήσεις. Μόνο για πρωταγωνιστές. 

Κάπως έτσι θα γίνουν όλα. Τόσο απλά, τόσο αφελώς σοβαρά και ουσιώδη.