SePtEmBeR FoOtAge

Άφησα έναν ολόκληρο Αύγουστο πίσω μου σακάτη και μισότρελο. Σκέφτηκα να σηκώσω τείχη αληθινά για να μην ξαναμπούν ποτέ μέσα αυτοί που έφυγαν. Αλλά τελευταία στιγμή έπεσα σε έναν μεγάλο ύπνο που με πέταξε στις εσχατιές του μήνα. Είδα μεγάλη ερημιά και μια σιωπή αβάσταχτη, σχεδόν μαρτυρική κάτω από τα πεζοδρόμια και δίπλα στα χαλασμένα σιντριβάνια. Σώματα λησμονημένα στους δρόμους, σχεδόν νεκρά σε στάση εμβρύου να παρακαλούν το θάνατο να τους δώσει ένα ευρώ. Με δύο πανσελήνους φτηνούς σε όλα τα μεγέθη, η μικρή σιχαμερή μας πόλη τίμησε και φέτος το φως, γιατί με λέξεις δεν εξωραΐζεται η θλιβερή πραγματικότητα πια. Και όταν το νοιώσουμε όλοι αυτό, σας ορκίζομαι ότι θα γεννηθούν στίλβοντα μαχαίρια στα χέρια του κόσμου και ξαφνικά η θρηνωδία θα μεταβληθεί  σε απαίτηση για ανατροπή.
Φθινοπωρινό κεφάλαιο. Κάνω προσθαφαιρέσεις και υπολογισμούς για τον χειμώνα. Χτυπάω τις γροθιές μου στους τοίχους με δύναμη και προπονούμαι για να γίνω πιο γενναία, πιο δυνατή. Καταμετρώ τα σημάδια στο σώμα. Τα πιο πολλά από αιμοβόρα κουνούπια, άλλα από χτυπήματα σε πόρτες αυτοκίνητου ή γωνίες τραπεζιών, 2 καψίματα από γκαζάκι στον καρπό, και πολλές μελανιές σκόρπιες, που τις νύχτες στα λευκά σεντόνια μοιάζουν  με περίεργους αστερισμούς. Στο μυαλό μου έρχονται με γρήγορο μοντάζ οι στίχοι του Οκτάβιο Πας: «Άδειοι δρόμοι, φώτα θαμπά. Σε μια γωνιά το φάντασμα ενός σκύλου ψάχνει μες στα σκουπίδια το φάντασμα ενός κόκκαλου». Όλα δείχνουν έναν ψευδεπίγραφο ευρωπαϊκό -δήθεν έως πολύ δήθεν- μονόδρομο κι από κει και πέρα ας μας αναλάβει ο ωροσκόπος μας. Μήπως η ευτυχία βρίσκεται σε δέκα χιλιάδες σταγόνες βροχής που θα σκοτώσουν ευπρεπώς το καλοκαίρι;
Στα  πιο βαθιά όνειρά μου βλέπω  πως τραγουδώ  ένα άγνωστο παιδικό τραγούδι στο αυτοκίνητο μου,  ένα τελειωμένο δείπνο δίπλα σε έναν μεγάλο ροζ ποταμό,  μια αυλή ξενοδοχείου γεμάτη  βιβλία για ανάγνωση, ένα  πολύβουο πικ νικ πάνω σε κόκκινα φύλλα, το παλιό αυτοκίνητο του πατέρα μου, βεράντες στον τελευταίο όροφο, αρμαθιές με φώτα ,βιβλία τέχνης, γκαλερί, καλές συνομιλίες. Κι όταν ανοίγω τα μάτια μου, εν μέσω υγρασίας, θυμωμένου ουρανού και αδιαφορίας για τον πολτό πληροφοριών έρχεται μια είδηση, ένα γεγονός που, αν μη τι άλλο, σε αλλάζει. Αυτό είναι το γεγονός που περιμένω να συμβεί και πάντα συμβαίνει. Κατά τα άλλα οι μέρες κυλάνε σε slow motion ακόμα, με μεγάλες ζέστες,  αλλαγές σε χιλιάδες πράγματα, ξεβόλεμα και μια νέα έκθεση στα μέσα του μηνός. 
Βαριέμαι να βγάλω την τετραγωνική ρίζα της ηλικίας μου κι έτσι αισίως ενηλικιώθηκα για πολλοστή φορά σήμερα. Καλό μας φθινόπωρο και «Καλημέρα θλίψη», όπως θα έλεγε και η αλησμόνητη Φρανσουάζ Σαγκάν στους καιρούς της. 

 Ότι κουβαλάς αυτό ξοδεύεις.