Δευτέρα, Ιουνίου 06, 2011

ΥπΑρΧω ΚάΠοΥ οΛόΚλΗρΗ

Φέτα λεμονιού το μισό φεγγάρι στο ποτό σου καθώς εγώ κλειδώνω το ποδήλατο μου και βγάζω την άμμο από τα παπούτσια μου. Υπάρχεις κάπου ολόκληρος και μισός από αμφιβολίες. Όχι, δεν σε αφορώ πια. Είμαι μόνο ένα κατασκεύασμα μνήμης και παράλογης επιθυμίας .Ξέχασες να μεγαλώσεις μα κι εγώ ούτε που θυμάμαι πως έμοιαζα όταν ήμουνα μεγάλη πια. Υπάρχω κάπου ολόκληρη, όπως και συ .Σε μια σκέψη, σε μια άηχη λέξη, σε ένα στόμα μαλακό που το φιλάς σα να φιλάς μαξιλάρι, σε ένα σπαστό μαύρο ποδήλατο κάτω από έναν ήλιο που μεσουρανεί και αραιώνει το γαλάζιο του ουρανού με αίμα. Υπάρχω κάπου ολόκληρη, όπως και συ, αλλά δεν θυμάμαι να σου πω και δεν έχει και σημασία πια. Σημασία έχει πως γεννάω ανώδυνα τέχνη και την μεγαλώνω, όπως κανείς μεγαλώνει ένα παιδί. Σημασία έχει πως τα βράδια που αφήνω πίσω μου, μυρίζουν μοχίτο και καυσαέριο κέντρου. Οι ποδηλατάδες φαρδαίνουν και τα διαλλείματα ξεκινούν με μπόλικο αλάτι σε καλά ψημένο καλαμπόκι στον Άλιμο. Σε παίρνω τηλέφωνο να σου χαρίσω δυο στιγμές δικές μου και συνεχίζω να πολεμάω μέσα στην κλειστή αγκαλιά του Ιούνη και να κερδίσω χάνοντας τον ύπνο μου. Και καθώς σου λέω τα νέα μου η Αίγινα απέναντι ανάβει στα μάτια μου τα φώτα της .Όμως ούτε αυτό τελικά δεν έχει σημασία.
Σημασία έχουν οι πορείες και οι Μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των «αγανακτισμένων» πολιτών στο Σύνταγμα .Το μαλλί της γριάς και τα σουβλάκια που πουλάνε σε αυτό το βαρετό πανηγύρι. Οι παρέες κάποιων άγνωστων και άχρωμων παιδιών που κάθονται στο κέντρο του δρόμου τραγουδώντας μπούρδες και γελώντας με το οτιδήποτε. Σημασία έχει να κάνεις το καθήκον σου επειδή δεν κοιμάσαι όρθιος κι ας μην ξέρεις για τι πραγματικά είσαι εκεί. Να αγοράζεις μπαλόνια και να φλερτάρεις με την ψηλή που ήρθε με το 12ποντο τακούνι να διαμαρτυρηθεί. Σημασία έχει να υπάρχεις σαν πολίτης που αγανακτεί επειδή στην ουσία ξεβολεύτηκε και θυμήθηκε αργά να αποκτήσει πολιτική συνείδηση, ενώ τόσα χρόνια χειροκροτούσε τη χώρα που βυθιζόταν σαν υποβρύχιο βανίλιας. Σημασία έχει να προλάβεις έστω και στο παρά πέντε να διαμαρτυρηθείς, για τον εκκωφαντικό πάταγο που θα ακουστεί καθώς το κράτος αρχίζει και καταρρέει, με ένα κουτάκι μπύρας στο χέρι καπνίζοντας στριφτά και συζητώντας για το τέλος του καπιταλισμού τρώγοντας hot dog. Αυτό έχει σημασία. Παραπατάω αφηρημένη λερώνοντας τα παπούτσια κάποιων. Όλο αυτό μου θυμίζει εκείνη την γνώριμη ηλεκτρισμένη αναμονή λίγη πριν το ξεκίνημα της συναυλίας. Θα βγει άραγε και δω να τραγουδήσει κανείς;
Ψάχνω να βρω την σημασία του να υπάρχω κάπου ολόκληρη. Και η σκέψη συνεχίζει να σκορπίζει δίπλα στην θάλασσα και να φτάνει στον μεγάλο εορτασμό του νησιού. Μικρή από δω η Φολέγανδρος μα πως μεγαλώνει έτσι τα μάτια μου κάθε φορά που συλλαβίζω το όνομα της. Και ξαφνικά ανοίγουν αυτόματα οι πύλες του φωτός και σκάνε από κει σαν κύματα μπαγιάτικης γρανίτας όλοι αυτοί που παράτησα μέσα του χωρίς να τους σώσω. Γιατί δεν είχε ποτέ για μένα σημασία να τους σώσω. Ίσως γιατί πιο πολύ από όλα πόθησα να σώσω το καλοκαίρι μέσα μου και αργότερα μέσα στους άλλους. Για μένα αυτό έχει μόνο σημασία. Σε αυτό υπάρχω ολόκληρη.

3 σχόλια:

Dee Dee είπε...

Δεν ειναι ομορφο να μπορεις να χαρισεις στιγμες σου με ενα τηλεφωνημα; Πολυ μου αρεσε ο τροπος που το σκεφτηκες!

Στις πλατειες δεν κατεβηκα. Δεν μου επετρεψε το ωραριο εργασιας μου. Αν δεν δουλευα εκεινες τις ωρες θα πηγαινα. Ελπιζωντας σε μια αλλαγη στο μυαλο του διπλανου μου. Διαφορετικα υποστηριζω περισσοτερο την προσωπικη μας καθημερινη αλλαγη. Γιατι, οπως πολυ σωστα ειπες, ειμαστε εμεις οι ιδιοι που οδηγησαμε την χωρα εδω. Και δεν εννοω οτι "μαζι τα φαγαμε" αλλα οτι τους βλεπαμε χροοοοονια τωρα να τα τρωνε και πιναμε μπυρες στον καναπε μας πολιτικολογωντας.

Κατα τα αλλα επιστρεφω καθημερινα στον μικροκοσμο μου και στην προσωπικη μου εξελιξη :) Και χαμογελω! Αυτο το καλοκαιρι το περιμενω πως και πως.
Περιεργο για μενα, αλλα το απολαμβανω παραυτα :)

Σε φιλω γλυκα καραμελενια μου!

Μικρές ανάσες είπε...

Κάπου στον Άλιμο κυκλοφωρώ και εγώ.
Κάπου στο Σύνταγμα περπατάω και σκέφτομαι τα ίδια.
Μόνο στο τηλέφωνο διαφέρουμε. Προσπαθώ να κρατηθώ απο μια γραμμή που όλο και πιο σύντομα τηλεφωνήματα φιλοξενεί...

ΊΣως μια μέρα η απόσταση μικρύνει και η Φολέγανδρος μας φιλοξενήσει ξανά...

Νίκος Κιτωνάκης είπε...

Κλαπ, κλαπ, κλαπ, κλαπ.

Το πτηνό σάς χειροκροτεί, τινάζοντας με δύναμη τα πτερύγιά του.