Πέμπτη, Νοεμβρίου 04, 2010

ΕκΕί ΠάΝω


Εκεί πάνω αφήνω πάντα κάτι και όταν γυρνάω με βρίσκει από μόνο του και γίνεται δικό μου ξανά. Κι ας μην το θέλω πια. Εκεί πάνω ξαπλώνω σε κρεβάτια ξένα και κοιμάμαι σε αγκαλιές δανεικές. Κλαίω για να βγάλω το φαρμάκι από τα μάτια μου και κόβω την ανάσα μου τις νύχτες γιατί με νοιώθω ολόκληρη ξανά. Αυτοτραυματίζομαι ξεχνώντας ότι έχω σωθεί για τα καλά. Εκεί πάνω χαμογελάω αλλιώς και το πρόσωπο μου παίρνει άλλα σχήματα. Το σώμα μου μακραίνει στην προσπάθεια μου να αναπνεύσω βαθιά και στις μόνιμες νύχτες του Βορρά τα άστρα κατεβαίνουν λίγο πιο κάτω να μυρίσουν το καινούργιο σαμπουάν των μαλλιών μου. Εκεί πάνω η ώρα άλλαξε και γω έσπρωξα τους δείχτες ακόμα μια ώρα πιο μπροστά αντί για πίσω για να μη μπορεί κανένας να με βρει στα προκαθορισμένα ραντεβού. Εγώ όμως να πω πως πήγα.
Εκεί πάνω η καρδιά μου χτύπαγε αλλιώς. Το παρατήρησα. Ήταν σα να μην υπήρχε, σα να ξεχνούσε να χτυπά κι έπειτα, κάποιες μικρές στιγμές, πεταγόταν έξω από μένα, κόκκινη και πρησμένη και ούρλιαζε. Ούρλιαζε να την προσέξω. Μα εγώ την αγνοούσα, όπως τόσο καλά ξέρω να κάνω. Κι έπειτα εκεί πάνω η νύχτα έμοιαζε με υπόγειο υγρό τούνελ όμβριων υδάτων. Γεμάτη υγρασία και φθαρμένα βογγητά. Κι εγώ κατέβαινα τρέχοντας στην παραλία και στην βαλκανική πια πλατειά Αριστοτέλους να συναντήσω ανθρώπους που όλο με αγκάλιαζαν και μεγάλωναν τα μάτια τους καθώς με έβλεπαν να τρέχω κοντά τους. Και ξανά μουσικές και ξανά ποτά μέχρι να καταφέρω και πάλι να ακούσω την καρδιά μου να χτυπάει. Και έτσι κάπως πέρασα από την πόλη στην μακριά γαϊδούρα των εγκαινίων της έκθεσης έχοντας εσένα δίπλα μου μικρό αγόρι. Σε κοίταγα που έχεις μεγαλώσει λέγοντας σου αμήχανα πως όλοι από τύχη έχουμε φτάσει μέχρι εδώ με όλα όσα έχουμε κάνει. Συμφώνησες ευγενικά κι εκείνο το παλιό αιμάτωμα στο άσπρο του ματιού σου, που μοιάζει με μικρό μπαγιάτικο πλανήτη, σα να έλαμψε για λίγο. Και ο κόσμος έγινε πιο άγριος. Οι μουσικές πιο αιχμηρές, το αίμα έκανε περισσότερο θόρυβο στα μηνίγγια. Τα φώτα ασθενικά, οι πίνακες μου ακόμα μεγαλύτεροι. Τα γέλια πιο δυνατά και οι καπνοί από τα τσιγάρα, σαν ατμοί από ξεχασμένα ηφαίστεια που αρχίζουν και ξυπνάν. Από τύχη μέχρι εδώ ζωντανοί.

Σε φίλησα στο λαιμό όταν έφυγες. Μύριζες παιδική πούδρα. Το ίδιο βράδυ αποκοιμήθηκα με βρεγμένα μαλλιά και μάτια βαμμένα με μαύρο μολύβι και μάσκαρα. Έχει ο καιρός γυρίσματα ιδίως για όσους έχουν μανία με την γραμμικότητα. Έχω σωθεί από καιρό κι έτσι δεν με πονάει τίποτα πια. Μόνο λίγο με μουδιάζει .Αλλά έπειτα κοιτάω τα μαχαίρια που κρέμονται παντού πάνω μου και χαμογελάω. Έχω σωθεί πια.

6 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Eίναι λίγο περίεργα εκεί πάνω! Εδώ πάνω μάλλον! Όλη η ευρύτερη περιοχή! Καλή επιτυχία!!!
Είδα το λινκ στο προηγούμενο ποστ, στη δεύτερη και σε μια άλλη φωτό είναι είναι ένας που μοιάζει με τον Σεργιανόπουλο.. !!!

κοινωφελής κώνωψ είπε...

Ematha oti phge kala ekei pano.Xairomai idiaitera kai eyxomai kalh synexeia.

Tha katafero syntoma na annevo na thn do thn ekthesh.Nomizo oti esy allazeis thn polh pio poly apo oti ayth esena.

Oso gia toys exthrous...An perimeneis ligo akoma sto potami tha deis ta ptomata tous na pernan

fili megalo

Χρήστος Α. Μιχαήλ είπε...

Η τύχη μόνη της δεν λέει και πολλά. Αν όλα τα άλλα είναι άδεια...

Σε φιλώ με τη σειρά μου.

Ανώνυμος είπε...

Μόλις γύρισα απο το defacto.Εμαθα για το blog σου (εξειρετικα και τα κειμενα που γραφεις) και μπήκα να σου αφήσω πολλά θαυμαστικά.Ενα μόνο θα σου πω...δεν εχω δει το defacto με καλυτερη διακοσμηση ever.

Ενα μεγάλο μπράβο για την δουλειά σου.Υπέροχη.

Λουκία.

Ορέστης είπε...

Δάκρυσα και γω αλλά εκεί κάτω στα Ιόνια νερά καθώς άκουγα τα αγαπημένα μου τραγούδια χαζεύοντας από το πλοίο την θάλασσα καθρέπτη. Τελικά το παθαίνω αυτό στην επιστροφή από όλα τα καλά ταξίδια...

Τρέχω στα νέα σου κείμενα κάθε φορά που έρχομαι πίσω και πάντα υπάρχει κάτι που να καλωσορίζει εκεί...να'σαι πάντα καλά!

fieryfairy είπε...

Πέρασα και σε είδα (είμαι και η caterinax btw - έτσι για να σε μπερδέψω) και μου άρεσαν πολύ. Δεν έκατσα, απλά περνούσα πηγαίνοντας σε ένα ραντεβού και μπήκα για λιγο. Αυτό που έχεις στο ποστ είναι το αγαπημένο μου νομίζω. Και τα 2 τα μεγάλα μου άρεσαν πολύ. Συγχαρητήρια!