Κυριακή, Οκτωβρίου 17, 2010

αΙώΡηΜα


Έρχεσαι πάντα πριν την εποχή των χρυσανθέμων. Τα μαλλιά σου κοντά. Ξυρισμένος σβέρκος. Λίγο μουντζουρωμένο μητρώο, ένα πέρασμα από τα drugs, μια αενάως παρατεταμένη εφηβεία, λίγος κυνισμός. Καρέ καρέ ο φακός αιχμαλωτίζει τις στιγμές. Κι υστέρα έρχεται η μεγάλη στιγμή. Δύο τεράστια σύννεφα από πάνω μας φουσκώνουν τα λειριά τους και μείς βουτάμε σε μια παγωμένη θάλασσα ουρλιάζοντας. Πρώτα από πόνο και μετά από κρύο. Όλα τείνουν προς την τέχνη εδώ. Όλα ένα ατέρμονο παιχνίδι με όρους αυτοσχέδιους. Ψιλόβροχο στην Αργολίδα και οι μουδιασμένες ώρες σέρνονται στην άσφαλτο. Οι Κυριακάτικες βόλτες με το αυτοκίνητο μαζί σου είναι ένα ατελείωτο πάρτι. Κρατώ όλες τις εφημερίδες που αγόρασες στα χέρια. Μοιάζουν με φλουταρισμένες φωτογραφίες. Μιλάμε για απουσίες ανθρώπων. Μας λείπει ξανά και όλο ο Βασίλης και η Κάτια. Λίγο δακρύζω. Προσεκτικά όμως. Να μην λερώσει τα μάγουλα το δάκρυ. Να μη με πάρεις πρέφα. Οι στροφές της Αργολίδας τελειώνουν. Οι απουσίες γίνονται ζωή και πάλι. Κοιτάζω τα χέρια σου που κρατάνε το τιμόνι και είναι σχεδόν όλη μου η ζωή. Μια σκιά ανάμεσα στα δέντρα ξεγλιστράει στην άσφαλτο και χορεύει μονάχη. Είσαι τόσο οικείος σαν μια παρέα αστεριών που δανείζει το φως στις ερημιές. Καθώς νυχτώνει και γυρνάμε πίσω σηκώνω τα μάτια και κοιτάω το φεγγάρι. Γεμίζει ξανά και νοιώθω να με διαπερνά η ομορφιά του κόσμου και όλες οι απουσίες και ο επινοημένος πόνος γίνονται πολύχρωμα φωτάκια που μοιάζουν με αυτά του Κορινθιακού κόλπου.
Η εθνική σαν βαλσαμωμένος αλιγάτορας μας καταπίνει και μας φτύνει μαζί με σκέψεις σκονισμένες, σχεδόν ανύπαρκτες μέχρι να μπούμε στα φουστάνια της πόλης. Πόλη μέγαιρα σβησμένη και βροχερή που χασμουριέται πίσω από την πλάτη μας. Μαραζωμένοι δρόμοι. Μαραμένες γειτονιές όπου λάμπει μονάχα η γαλαζωπή οθόνη. Απολίθωμα πόλης, να μπορούσα να απεγκλωβιστώ από δω! Μερικά πράγματα τα αντιλαμβάνεσαι με το πέρασμα του χρόνου. Κι αυτό είναι θλιβερό. Νοιώθεις αξιοθρήνητος μοιάζοντας σαν εκείνα τα αδιάφορα γκρο- πλάνα των ηθοποιών που μιλούν στο βολάν του αυτοκινήτου χωρίς η κάμερα να είναι σε θέση να συλλάβει την αίσθηση του ταξιδιού ή της περιπλάνησης.
Και όλο λες ως πότε; Ως πότε θα σπαταλάμε τα μάτια που μας εμπιστεύτηκαν τον υγρό ορίζοντα τους; Ως πότε θα πετάμε τους ανθρώπους επειδή χρησιμοποιήθηκαν; Ως πότε θα σφυρίζουμε αδιάφορα; Το μέλλον έχει πολλή ξηρασία και δυστυχώς αυτό το μέλλον διαρκεί.

10 σχόλια:

adaeus είπε...

... ένα κείμενο, μια ζωή, οι στιγμές οι καλύτερες, οι παρέες των αστεριών, οι φωνές στο κρύο νερό, η επιστροφή στην πόλη, η έλλειψη... η μελαγχολία...
Βρέχει έξω (κάποιος μας βγάζει φωτογραφίες με φλας κρότου) και είναι υπέροχα...

Hfaistiwnas είπε...

Ως πότε αλήθεια; Και αυτό το μέλλον σίγουρα διαρκεί..

Ορέστης είπε...

Ως πότε? Εώς ότου σταματήσουμε να κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε...δηλαδή ενδεχομένως για πάντα.

Φιλιά από τα προπύλαια του σκληρού χειμώνα (βλέπε Τορίνο)

Λάθος άνθρωπος είπε...

Κρασί κόκκινο και λευκό.

Το επόμενο Λαζαρίδης.

thess4free είπε...

Καλή επιτυχία στην έκθεση!

http://forfree.gr/thess/event.php?pageid=1&id=4150

caterinax είπε...

Είχα δει την περσινή σου έκθεση στο Bliss, θα χαρώ να ξαναδώ έργα σου

caterinax είπε...

Ίσως να διαρκεί αυτό το μέλλον αλλά όχι για πάντα. Αυτό τουλάχιστον ελπίζω.

candyblue είπε...

@ thess4free ευχαριστώ πολύ για την υποστήριξη. Εύχομαι να περάσετε να την δείτε και να σας αρέσει κι όλας.



@ caterinax : Στο defacto εκθέτω μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου. Πήγαινε όποτε μπορέσεις και πες μου αν ου άρεσαν.

Να μπες δες εδώ http://www.kulturosupa.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=2337&catid=55&Itemid=85

trol (thess4free) είπε...

αυτό το ΣΑ λέμε να πάμε μια βόλτα,
και λέω να πάρω και τη φίλη caterinax μαζί μου ;) ..νομίζω και στις 2 θα αρέσει, στα γούστα μας είναι τελείως ότι έχουμε δει ονλάιν

candyblue είπε...

Nα πατε ναι και να μου πειτε την γνώμη σας μετά.Νομιζω οτι είναι μια ατμοσφαιρική δουλειά που ταιριάζει πολύ και στο defacto.