Δευτέρα, Αυγούστου 09, 2010

ΡοΖ εΡεΘιΣμΕνΗ εΠιΣτΡοΦή


Τα πάτρια εδάφη ένας βάλτος ροζέ που με τραβάει μέσα του. Η επιστροφή με κόκκινα ξενυχτισμένα μάτια και μπερδεμένα από τον αέρα μαλλιά κρατάει ακόμα την αλμύρα στα βλέφαρα. Τα πάτρια εδάφη λοιπόν. Μια παλιά ροζέ φωτογραφία που ανυπομονώ να σκίσω σε χιλιάδες κομμάτια. Το φεγγάρι σταμάτησε πια να χρυσώνει την ράχη της Κέρου, σταμάτησε να είναι φεγγάρι. Μένει απόμακρο και αμίλητο σαν βλοσυρή ροζ παρανυχίδα. Ο ήλιος χάνεται εξακολουθητικά στα σπλάχνα μου, πιο ροζ από ποτέ. Χάνεται μέσα στα ποτήρια του ροζέ κρασιού, ξερνώντας στα απέραντα πορφύρα βάθη του σαλεμένου νου και της κυκλοθυμικής θάλασσας. Χάνεται και μένει μόνο λίγο αέρας να φυσά τα βράδια κάνοντας όλα όσα με άφησαν μίση να φαίνονται από μακριά σαν πατημένα στάχυα.
Στα παπούτσια μου νομίζω ότι έχω ακόμα άμμο. Και πέρασε κι όλας μια εβδομάδα γυρισμού. Ροζ ερεθισμένου γυρισμού. Και ακόμα έχω στα παπούτσια μου άμμο.


Κυριακή βράδυ και στο μετρό ο κόσμος του Αυγούστου πιο παραπληγικός από ποτέ. Άνθρωποι κατάλευκοι, σχεδόν φωσφοριζέ τρώνε απειλητικά τα νύχια τους και σιγά σιγά και τις αρθρώσεις τους. Αλλήθωρα μωρά τσιρίζουν σε μια γλώσσα σλάβικη που δεν κατανοώ. Μαυριδεροί πακιστανοί γεμάτοι τικ και ιδρωμένες μασχάλες κοιτάν με μάτια μισόκλειστα έξω από το τζάμι. Εκεί που δεν έχει τίποτα κανείς να δει παρά μόνο σκοτάδι και επόμενες στάσεις. Στο δημαρχείο της Αθήνας τα πρεζόνια του Αύγουστου φωνάζουν με αργόσυρτα φωνήεντα. Σαλιώνω το ξεφλουδισμένο μου μπράτσο και πίνω όσα ποτά αντέχω να πιω. Όλα βαδίζουν προς τα πίσω. Ερεθισμένα και τελείως ροζ.

Θέρος με αστέρια γυμνά και καλοκαιρινό άνεμο. Θέρος με κουφόβραση και πατημένες ροζ τσίχλες στα γκρι πεζοδρόμια. Με τον κόσμο του Αυγούστου μπροστά που βιάζεται να ταξιδέψει. Θέρος σαν τσίχλα big babol που τελειώνει η γεύση της και θες να τη φτύσεις. Και ακόμα έχω στα παπούτσια μου άμμο.

Όλα βαδίζουν προς τα πίσω. Ροζ και τόσο ερεθισμένα, σαν μάτια μετά από μακροβούτι. Κι έπειτα είναι κάτι μέρες σαν πολλαπλά σύνολα επιστροφών. Κάτι μέρες που γεννούν έναν βόμβο που δεν φεύγει ούτε στα όνειρα. Κάτι μέρες που σαπίζουν και γίνονται ροζ νύχτες χωρίς ιώδιο και αλμυρά φιλιά. Χωρίς σώμα και μικρά ξωκλήσια. Νύχτες ροζ χωρίς αρχαίους σπονδύλους και πανύψηλα φεγγάρια. Νύχτες χωρίς τίποτα συγκεκριμένο παρά μόνο με το εξάνθημα της επιστροφής.
Και καθώς όλα γίνονται καθημερινά και ίδια, εγκαταλείπω αργά το καλοκαίρι που με έκανε να νοιώθω αυτό που είχα ξεχάσει να είμαι.

Θα κάτσω ξανά στα τείχη της πόλης να φυσάω τα αστέρια μπας και σβήσουν. Θα πολλαπλασιάζω τις μέρες του εκεί και του πίσω και θα πίνω μέθη ημερών αλλοτινών και τότε, όταν το εγκαταλείψω ολοκληρωτικά θα πέσω κάτω και δεν θα μπορώ να σηκωθώ πια… και τότε θα κλάψω από ευτυχία.

15 σχόλια:

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Ποναω. Απλά σε ενημερώνω. Ισως χρειάζεσαι μια τετοια αγρια κρυφη χαρά, τωρα στον καιρό της επανένταξης στην πόλη. Πιστεύω ποως το δικαιούσαι να χαρείς πρώτη.

Dee Dee είπε...

Μου ειχε λειψει ο τροπος που παρομοιαζεις τις καθημερινες εικονες, τις εννοιες, την ζωη :) Αληθεια μου ελειψε. Νομιζω ειμαι εθισμενη στις περιγραφες σου :)

Δεν εχω κανει ουτε ενα μπανιο. Τρεχω για προβες νυφικου και για ετοιμασιες για τα βαφτισια. Κι ενω αληθινα τα χαιρομαι αυτα, μου ελειψε πολυ η θαλασσα φετος. Και περισσοτερο η αλμυρα της. Το καταλαβα τωρα που το διαβασα σε σενα :)
Και να φανταστεις οτι ειμαι παιδι του χειμωνα :)

Θα κλεψω χρονο για μια βουτια, εστω και στο ονειρο μου :)

Καλησπερα καραμελενια μου!

Ορέστης είπε...

Δεν ξέρω κάποιον να μπορεί να σκιαγραφήσει καλύτερα από εσένα αυτή την επιστροφή. Κάπως έτσι τη βλέπω και γω αλλά μακάρι να μπορούσα να την αποτυπώσω τόσο πιστά και ιδιαίτερα.
Αυτό το κλάμα από χαρά όμως...τόσο προσωπικό και πολύτιμο για τον καθένα μας...κάπως έτσι έκλαψα και γω πάνω από ένα Αυστριακό ποτάμι πριν από περίπου ένα μήνα ακούγωντας Manic Street Preachers.
Θα φυτέψουμε και πάλι αγάπη σε αυτή την πόλη όσο ροζ και να την καταντήσανε. Όχι για αυτούς...το χρωστάμε σε αυτή.

Καλό υπόλοιπο καλοκαίρι σε όλους και καλή επιστροφή!

Ανώνυμος είπε...

Καλώς όρισες, Κάντυ!

Το κουίζ της ημέρας (και η λύση του!):

Μες στου φεγγαριού το μπρίκι
ποιός λικνίζει την Αλίκη,
ώσπου ν' αποκοιμηθεί
σαν πεντάρφανο στρουθί;

- Ένας Έρωτας γαλίφης,
της Ανατολής χαλίφης!

Υ.Γ.: 1) Πώς λέγεται μονολεκτικά το φωσφοριζέ ροζ χρώμα;

- Φωσφοροζέ!

2) Και, πώς ο καλοκαιρινός έρωτας;

- Θέρως! :)

Σάκης

Ανώνυμος είπε...

εκτιμώ την καλοσύνη των αγνώστων

η μνήμη μου έχει μυρωδιές τα μάτια μου έχουν τετράγωνα το μυαλό μου ήχους

στέκομαι στα δύο μου πόδια

φοβάμαι και κλαίω για την μελλοντική απώλεια των ανθρώπων μου

μου αρέσει το παιχνίδι μου αρέσει ο άνεμος μου αρέσουν τα δάση

δεν μου αρέσει ο ενδιάμεσος χρόνος και οι άνθρωποι που εννοούν

κοινωφελής κώνωψ είπε...

οταν το συμπαν καταρρεει σαν σαπιο μεταλλαγμενο φρουτο εγω θα πιανομαι απο τις λεξεις σου και θα επιζω

σ ευχαριστω που υπαρχεις

candyblue είπε...

@ "Αισθηματική ηλικία"
http://www.youtube.com/watch?v=7zOt6rwtqtE

je te méprise, ****(adieu, Camille…)

candyblue είπε...

@ Dee Dee: Για όσο ακόμα βαστάω θα είμαι εδώ και μέσα από αυτό το blog θα λέω πράγματα και θα μοιράζομαι συναισθήματα. Μια χαραμάδα θα σου αφήσω να μπαίνει το φως μέσα σου.Η ώρα η καλή σου εύχομαι. Να τα ζήσεις όσο πιο όμορφα μπορείς και άσε τα μπάνια για του χρόνου. Η θάλασσα θα σε περιμένει.




@ Ορέστης: Φυσικά και θα φυτέψουμε και πάλι αγάπη. Η αγάπη είναι για γερές κράσεις, και τέτοιες είμαστε κι εμείς. Σε διαβάζω και μου αρέσουν πολύ τα ταξίδια σου και οι φωτογραφίες σου. καλό υπόλοιπο καλοκαίρι.

candyblue είπε...

@ Σάκης :Σαααααααααααααααααααακηηηηηηηηηηη…πόσος καιρός πάει. Χαίρομαι που είσαι γύρω τριγύρω, σε είχα χάσει .Κρατάω τον καλοκαιρινό έρωτα(Θέρως) γιατί ο έρωτας είναι το μόνο που με νοιάζει και με κάνει να νοιώθω αληθινή και προχωράω με την άμμο ακόμα στα πόδια ένα βήμα παρακάτω.
Πολλά φιλιά!




@ Ανώνυμε: Είσαι εκτός θέματος! Έλεος εδω μέσα!

candyblue είπε...

@ Αντώνη καταντάς σαχλός, σαν όλους αυτούς τους σαχλούς που μου αραδιάζουν τέτοιες βλακείες εδώ κι εκεί( και γω κάνω ότι κολακεύομαι..)
Σοβαρέψου (εκτός κι αν κάνεις χιούμορ)

κοινωφελής κώνωψ είπε...

Ουφ και συ...έψαχνα να βρω στο google μεταλλαγμενα φρουτα και μου εβγαλε αυτη την χαζομάρα, νομιζω ειναι απο κάποιο forum, καποια κοπάλα την ειχε γραψει και την αντεγραψα για να σε ανατριχιασω...Ελα αννουιτα μου, πλακα κανω, δεν ειμαι σαχλας.

Σε περιμενω για καφεινη μπολικη.
Calma!

Ανώνυμος είπε...

ή από την άμμο, που θα 'χει φύγει απο τα παπούτσια και θα ΄χει σκαρφαλώσει ως τα μάτια

Κ.Κ.Μ.

candyblue είπε...

@ κοινωφελής κώνωψ: Καλά καλά με έπεισες.
Ετοίμσε την χόβολη και να...πες οτι είμαι ήδη εκεί!




@ Κ.Κ.Μ.: Τώρα εμένα αυτό γιατί μου θύμισε τον Οιδίποδα?

Sigmataf είπε...

νΑ κάτσεις και πρίν τα φυσηξεις χάιδεψετα...

Πέρασε καιρός!

Hfaistiwnas είπε...

Μα πως πέρασαν έτσι οι μέρες..
ο γυρισμός δύσκολος πάντα..