Τρίτη, Μαρτίου 16, 2010

ΠλΗσΙαΣμΑ


Τρώω τα νύχια μου. Τρώω τον χρόνο. Η απόδειξη του ότι ο χρόνος υπάρχει είναι η καταστροφή των κυττάρων μας .Έτσι τον καταλαβαίνουμε. Αλλιώς όλα είναι μια λούπα.

Αναζητώ μέσα από ξεχασμένες εικόνες και ακούσματα τον παλιό εκείνο κόσμο που χάθηκε ανεπιστρεπτί. Ψάχνω μέσα σε παλιές κασετίνες μήπως και βρω ένα κόμματι από την παμπάλαια ελευθερία που είχε ο πατέρας μου 6 δεκαετίες πριν, όπου μπορούσες άφοβα να πας παντού με ωτοστόπ ή να πάρεις το αεροπλάνο και να χαθείς στα πέρατα της γης έτσι απλά. Αναπολώ τον παλιό κόσμο αλλά δεν μπορώ να επιστρέψω σε αυτόν. Τώρα το μέλλον είναι αληθινά μέλλον.

Μου αρέσουν τα ξεβολέματα και οι διαμαρτυρίες. Μου αρέσει να αλλάζουν όλα για το καλύτερο χωρίς κανείς να ξέρει ποιο είναι το καλύτερο. Μου αρέσει να ωριμάζει ένας λαός στο γρήγορο με το έτσι θέλω. Μου αρέσει να βλέπω τα θρεφτάρια του Δημοσίου βίου να ουρλιάζουν σαν κακομαθημένα παιδιά επειδή κανείς δεν τους κάνει το χατίρι. Μα πιο πολύ μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν ένα μυστικό στο μυαλό τους που τους κάνει δυνατούς και ερωτεύσιμους, γεμάτους μυστήριο.

Κάθε βράδυ ξεβάφω όλα τα συναισθήματα που χάραξε η μέρα πάνω μου. Τα νέα μέτρα, η κομισιόν, ο επίτροπος 'Ολι Ρεν, η κρίση, οι ενδεχόμενες απεργίες, οι τιμές της βενζίνης και όλα αυτά που θα περάσουν από πάνω μας είτε γράψει κανείς για αυτά είτε δεν γράψει. Κάθε βράδυ κάνω μια στροφή πάνω στα τακούνια μου. Το πάτωμα τρίζει. Ύστερα αφαιρώ τα ρούχα μου. Αφήνω μόνο το μακό στο σώμα μου και κοιμάμαι βαριά. Δεν υπάρχω. Η σιωπή του δωματίου τραβάει τα κόκκαλα των δαχτύλων της. Την αντιπαθώ. Μπαίνω σε μια παρένθεση βαθυσκαφή κι ελπίζω στη νέα μέρα.
Κάποιες φορές όταν έρχεσαι δίπλα μου, πριν ξημερώσει , μια μυρωδιά αλευριού, ζεστού αλευριού ανεβαίνει από τον δρόμο και μπαίνει από το μισάνοιχτο παράθυρο του δωματίου. Κάτω από τα αδύναμα φώτα του δρόμου πέφτει ένα κίτρινο ημίφως. Χαζεύω τους ώμους σου. Είναι κάτασπροι. Τη νύχτα οι άνθρωποι είναι στιγμές που δεν έχουν αίμα. Ίσως επειδή κοιμούνται. Αλλά ποιον νοιάζει αυτό;

Πρόσεξες πως σήμερα ακουστήκαν καινούργια πουλιά; Πρόσεξες την βραχνάδα στην φωνή μου; Μπορεί και να έκλαιγα όσο εσύ μιλούσες. Θα θελα κι άλλα να σου πω, αλλά υπάρχουν πράγματα που δεν μοιράζονται. Που ο άλλος δεν θα τα νοιώσει ποτέ.

6 σχόλια:

Hfaistiwnas είπε...

Εκείνην την ώρα τη βραδινή περιμένουμε για να αδειάσουμε από τις καθημερινές σκέψεις..

Ορέστης είπε...

Τις χαρές της τρίτης παραγράφου τις μοιράζομαι και γω γιατί είναι πρωτόγνωρες και απολαυστικές. Περιμένω ανυπόμονα την επανάσταση της άνοιξης που έρχεται να σκεπάσει τη συνδικαλιστική μπίχλα.

άλις είπε...

γραφεις ακομα πιο αιχμηρα απο παλια.

efoudi είπε...

γι'αυτα που δεν μοιράζονται.γι'αυτά κραταω την αναπνοή μου.
ειμαι κι εγώ απ'αυτούς που κρατούν ενα μυστικάκι στο μυαλό.
αλλά εδω μέσα ειναι καλά κρυμμένο.

...

candyblue είπε...

@ Hfaistiwnas: Κοντά στο λυκαυγές ε? και τώρα που Ανοιξιάζει και μυρίζει όλη η φύση έρωτα πόσο όμορφα είναι… Πόσο μας δυναμώνει!




@ Ορέστης: και τους ξεκούτηδες που μυρίζουν σαπίλα και μούχλα!

candyblue είπε...

@ άλις: Είμαι κι όλας πιο πολύ από ότι κάποτε. Αλλάζουν τα πράγματα ναι, εύχομαι όμως να υπάρχει μια μικρή ομορφιά σε όλο αυτό.




@ efoudi: Και μένα μου αρέσει αυτό. Παλιά το έκανα μέχρι να μουδιάσω. Κράταγα την αναπνοή μου. Τώρα όχι.
Εδώ έχει μόνο καλά κρυμμένους θησαυρούς.

Να έχεις όμορφες νύχτες.