Τρίτη, Φεβρουαρίου 03, 2009

ΉρΘε ΞαΝά


Πλανιέται από χτες ένα βαρύ βιομηχανικό, γκρι σύννεφο που ετοιμάζεται να ρίξει μια βροχή πάνω από δίκαιους και αδίκους. Πλανιέται από πάνω μου και πάνω από τις κορυφές των βουνών σαν μακριά ασημένια γιορτινή γιρλάντα. Σκοτεινιάζω.
Και σκέφτομαι για αντίδοτο τους ουρανούς του Ιουνίου κι εκείνα τα όνειρα. Μα δεν θα βραδιάσει ποτέ;
Η ενδεχόμενη παγωνιά και μια ανερχόμενη υγρασία καθυστερεί ακόμα εκείνα τα αποσπάσματα του Ιουνίου. Και κάπου μέσα τους, είκοσι καλοκαίρια πριν, εγώ με μια μωβ κλωστή στο χέρι να δένω τα τραύματα των παιδικών μου φίλων. Κι ήρθε κάποτε η ώρα που ξεστράτισα από τα μέσα μου και ατρόφησα.

Στο μετρό η άργητα των συρμών καλά κρατεί. Πρωτοφανές. Κάνουν έργα στον ηλεκτρικό. Πρωτοφανές. Ο κόσμος γεμάτος σακουλές στα χέρια μιλάει για την οικονομική κρίση που τον βρήκε. Ξεχύνομαι στους δρόμους σαν το γάλα που κάποιος έχυσε απρόσεχτα. Καμαρώνω την πίσσα τους. Την ακουμπάω με το αυτί μου και προσπαθώ να μάθω μυστικά δικά τους.
Δεν μπορούν να μεγαλώσουν λίγο τους δρόμους;Τόσα γίνονται εκεί. Μπλόκα, απεργίες, συγκεντρώσεις, πορείες συλλαλητήρια, συμπλοκές, εξεγέρσεις,Τόσα γίνονται. Μεγαλώστε λίγο τους δρόμους. Τεντώστε τους να μην κρέμονται από μια κλωστή. Να φαρδύνουν κι άλλο. Φυτέψτε δέντρα, φτιάξτε λίμνες τεχνητές κι απύθμενες, φυτέψτε κι άλλους από μας πολίτες στο χώμα μαζί με τα δέντρα, να κάνετε έναν υπέροχο κήπο. Καμιά άλλη κυβέρνηση δεν κατάφερε να κατεβάσει μια χώρα ολόκληρη στους δρόμους. Και οι λέξεις μας φτώχια λαμποκοπούν μπροστά στην φανταχτερή καταστροφή αυτών των πράξεων.
Μεγαλώστε τους κι ανθίστε τους λοιπόν.

Και ο Φλεβάρης που τόσο βαθιά αγαπώ μπήκε με έναν ήλιο ζεστό σαν μάτι κουζίνας αναμμένο. Από κάπου μακριά, από κάπου αλλού, η υγρασία κρεμιέται σαν διάφανη κορδέλα που την ξέσκισε ο αέρας στις άκρες των ματιών σου.
Μπήκε ο Φλεβάρης μου και μια μισότρελη αμυγδαλιά αναστέναξε πίσω από την πλάτη μου. Και η οροσειρά του ιππόκαμπου που έχω εκεί τεντώθηκε κι άλλο πιο κάτω αφήνοντας μου έναν μεγάλο παρασιτικό φόβο για το αύριο.
Με σερπαντίνες στα μαλλιά και κομφετί στα χέρια περπατάω τις νύχτες στα κρυφά στους κήπους των ακάλυπτων. Έρχεται τότε και με βρίσκει με εκείνα τα μπλε ψυχοσάββατα στις άκρες των σγουρών μαλλιών του και μου χαρίζει κουτσά αστέρια και όλη την μωβ μελανιασμένη μεριά του σύμπαντος που με καταπιέζει.
Με καταπιέζει το σύμπαν, ναι. Που το περίεργο;
Με καταπιέζει σαν να φοράω ένα νούμερο παπούτσι μικρότερο. Μου μελανιάζει τον αριστερό μου ώμο και παραμορφώνει τις άκρες των μαλλιών και των βλεφάρων μου κάθε φόρα που αναπλάθεται.
Ευτυχώς ο Φλεβάρης μου το φέρνει σαν φρέσκο συκώτι και γω το τηγανίζω. Κι έπειτα το τρώμε με λαχτάρα πίνοντας λίγη μποράντζα. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος.

Αναπνέει η μέρα σήμερα. Βλέπω το στέρνο της να ταλαντεύεται πάνω κάτω. Πάω και γω να αναπνεύσω μαζί της και να μιλήσω για αυτά που ο κόσμος δεν βλέπει, αλλά υπάρχουν.

23 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

σκόνταψα σε έναν κομμένο κορμό. την ώρα που βγήκα στην αυλή. να κάνω διάλειμμα τσιγάρου. σκοντάψανε και άλλοι. και σιχτιρίσανε. αυτόν που άφησε τον κομμένο τον κορμό. και όχι αυτόν που τον έκοψε. χαμογέλασα. απέναντι στην αμυγδαλιά. προσπερνώντας την οι άλλοι. κάπου ανάμεσα στα κλαδιά έχει προβάλλει ήδη. ένα άνθος.

tovenito είπε...

και ήρθε και θα ξανάρθει. και θα ξαναφύγει. σαν τις κυβερνήσεις.
σαν τα έργα. που πλαταίνουν για να κοντύνουν. και κοντύνουν για να πλαταίνουν.
εδώ μπήκε συννεφιασμένος. αλλά σαν φλεβίσει αποσπάσματα ιουνίου θέλω κι εγώ να θυμίσει. με το καλό!

Eρσιλια είπε...

geiaaa!!omorfo grayimo.

Ανώνυμος είπε...

τι κι αν μας καταπιεζει το συμπαν? θα το πυρπολησουμε και θα το γιορτασουμε! ενα ομορφο φλεβαρη

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Κι ήρθε κάποτε η ώρα που ξεστράτησα απ' τα μέσα μου κι ατρόφησα!!Τα λατρεύω τα κείμενα σου.Καλό σου βράδυ

maya είπε...

απόλαυση ... οι λέξεις μαζί σου .
κάθε φορά :)))


τόχω νοιώσει ...
αυτή την συμπίεση .
δεν μου ακούστηκε καθόλου παράξενο .
μα καθόλου !


καλησπέραα
χχχχχχχχχχχχχ

lakis είπε...

Απλά και όμορφα...

Hfaistiwnas είπε...

Καλό Φλεβάρη, ο πιό καλός μήνας να είναι! :)
Πόσο να αλλάξει μια πόλη; Πόσα να ζητήσεις;

Ανώνυμος είπε...

κοκοι αμμου...

Ηλιας....Just me! είπε...

"Αναπνέει η μέρα σήμερα. Βλέπω το στέρνο της να ταλαντεύεται πάνω κάτω. Πάω και γω να αναπνεύσω μαζί της και να μιλήσω για αυτά που ο κόσμος δεν βλέπει, αλλά υπάρχουν."


Πολύ όμορφο. Πολύ ποιητικό (όχι ότι όλο το άλλο δεν ήτναν...) Έτσι είναι κάποια πράγματα Candy μου, τα ξέρουμε αλλά δεν τολμάμε να τα ξεστομήσουμε. Είναι taboo, απαγορευμένες λέξεις. Αλλά κάποια στιγμή αυτά τα πράγματα θα γίνουν χείμαρρος λέξεων και θα μας καταπνίξουν. Θα μας παρασύρουν πέρα από το ζοφερό απόγευμα του Φλεβάρη και θα ανοίξουν διάπλατα τους δρόμους μαζί με τις μισότρελες αμυγδαλιές που θα σκορπούν τα άνθη τους παντού.... Κι άσε το σύμπαν να σε ταλαιπωρεί, κάτι περισσότερο ξέρει αυτό.... Καλό μήνα!

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

Ζήτω η Άνοιξη!

efoudi είπε...

ήρθε ο καλός μας ο φεβρουάριος.ήρθε φυσώντας "τριάντα" μώβ μυστικά στα αυτιά μου..

ελπίζω να πέρασες καλά την παρασκευή..εκεί,πίσω απο την πεταλούδα.ήταν καλή βραδυά.

:)

markos-the-gnostic είπε...

είναι ενδιαφέρον να καταπιέζεσαι από το σύμπαν, σαν τους αρχαιους προσωκρατικούς που κάτι δεν τους πήγαινε γύρω τους και άρχισαν να φτιάχνουν θεωρίες για την προέλευση του κόσμου και σαν τον Γούντυ Άλλεν που νιώθει άγχος που μια μέρα μετά από δισεκατομμύρια χρόνια ο ήλιος μας θα διασταλεί και θα καταπιεί όλους τους πλανήτες και μαζί κι εμάς (όσους εμάς τότε...)

Ανώνυμος είπε...

Άλλαξες χρώματα...και ο Φλεβάρης σου σαν απόκομμα καλοκαιρινού ενσταντανέ με παγωνιά

caterinax είπε...

αυτά που ο κόσμος δεν βλέπει...έχεις δίκιο, με έκανες να δω το φλεβάρη με άλλο μάτι

candyblue είπε...

@b|a|s|n\i/a :Το άνθος της αμυγδαλιάς παρ όλο που δεν έχει κανένα δελεαστικό άρωμα είναι ένα από τα αγαπημένα μου άνθη. Μοιάζει με αλλόκοσμη βλεφαρίδα μικρού κοριτσιού μέσα του.
Έβαλε κρύο πάλι ε;






@tovene592:Καλά τα πηγαίναμε σε γενικές γραμμές μέχρι που μας ξυλοφόρτωσε πάλι ο Φλεβάρης. Σήμερα κοίταξα καλυτέρα τις φλέβες στα άκρα του. Πιο μωβ και πιο φουσκωμένες από ποτέ. Κάνω υπομονή στο κρύο, όπως κάνει κανείς υπομονή όταν τον βασανίζουν γαργαλώντας τον

candyblue είπε...

@untamed: Και συ πολύ ιδιαίτερη είσαι. Έτσι θα έλεγα!






@ ezra: Σκληρά τελειώματα έχει, αλλά ότι κι αν κάνει πανέμορφος θα μοιάζει πάντα στα μάτια μου.

candyblue είπε...

@ Carpe diem: Και γω λατρεύω τις δικές σου αλήθειες. Αυτές τις χωρίς εγωισμό.





@ maya: Οι λέξεις είναι υπεύθυνες για τον μεγάλο μου ξεριζωμό από δω στο άπειρο.

candyblue είπε...

@Λακης Φουρουκλας - Lakis Fourouklas: όσο πιο απλά τόσο χτυπάνε με πιο πολλή δύναμη. Και συ το ξέρεις αυτό.






@Hfaistiwnas: Ζητάς όλα όσα οι άλλοι δεν τολμούν. Η πόλη αλλάζει κάθε φορά που αλλάζουμε κι εμείς.

candyblue είπε...

@ arlekinos: Μικρή ποσότητα μπροστά στο άπειρο.








@ Ηλιας....Just me!: Νόμιζα ότι έφυγες από όλους και από όλα εσύ, αλλά τελικά λάθος έκανα. Εδώ τριγύρω είσαι και νοιώθεις όπως ένοιωθες τα κείμενα μου.
Όλα με ταλαιπωρούν γιατί είμαι πάντα σε κίνηση και όλο χτυπώ στις άκρες τους και στις αιχμές τους.
Όλο κάπου βρίσκω και όταν κοντοστέκομαι να πάρω μια ανάσα το σύμπαν με πιέζει.
Εύχομαι να πνιγούμε όλοι κάποτε από εμάς τους ίδιους. Αυτό το τόσο λίγο μας αξίζει.

candyblue είπε...

@VITA MI BAROUAK: Ζήτω η πρώτες φορές. Καλή επιτυχία σου εύχομαι, δεν θα μπορέσω να παραστώ.






@ efoudi: Καλώς ήρθες στην επικράτεια των 30.Μην νοιώθεις θλίψη από τώρα, έχεις καιρό ακόμα. Ρώτα και μένα να σου πω. Πίσω από εκείνη την πεταλούδα πάντα. Σα να μην φόρεσα ποτέ κουκούλι.

candyblue είπε...

@ markos-the-gnostic: Ενδιαφέρον δεν είναι; Που να το νοιώθεις κι όλας…
Ναι μοιάζουν αυτά που λες με αυτά που νοιώθω. Θυμήσου να σου δείξω τις μελανιές.






@ κοινωφελής κώνωψ: Σαν χνώτο χοντρής κατάψυξης θες να πεις. Τα χρώματα είναι για να τα φοράμε. Έτσι κάνω και γω.

candyblue είπε...

@ Κατερίνα Ρ. Μπαρτζώκα :Αυτός είναι ο σκοπός και χαίρομαι πολύ αν κατάφερα να το κάνω αυτό έστω και σε ένα μόνο άτομο.