Πέμπτη, Αυγούστου 07, 2008

ΦέΤοΣ τΟν ΑύΓοΥσΤο


Ούτε τον εαυτό μου δεν ενοχλώ αυτές τις μέρες. Υπάρχω διακριτικά. Υπολειτουργώ όπως ο ανεμιστήρας σου. Δύο τρία τηλέφωνα από φίλους. Όλα με τον ήχο του κύματος να σκάει κάπου στο βάθος. Άδειασε η πόλη μου. Σαν κάποιος να έβαλε μια τεράστια ηλεκτρική σκούπα και να μάζεψε τα χοντρά. Αναπνέω καλύτερα τώρα. Ακούω καλύτερα τους ήχους και μοιάζουν όλα τόσο μαγικά, σα να έσκασαν από κάποιο επεισόδιο του twilight zone.Μου αρέσει να ζω έτσι, στοιχειωμένα.


Την γυροφέρνω. Ζητάω να βρεθώ μέσα της ξανά και ξανά. Στα γαλάζια με ντύνει. Τα Σαββατοκύριακα σκοτώνω τα τοξικά κομμάτια μου στα βάθη της.
Ο ήλιος με έκαψε ένα από αυτά, άλλα δεν το έβαλα στα πόδια αυτή την φορά.
Φόρεσα γαλήνια το καπέλο μου και τα γυαλιά μου, ενώ το έγκαυμα εξαπλωνόταν με θάρρος προς τα μέσα μου.
Είσαι ο πιο καθαρός ουρανός που κοίταξα ποτέ.


Μέρα τέταρτη του Αυγούστου. Παρατηρώ τους ανθρώπους. Δεν ξέρουν να αγαπούν. Δαγκώνουν αντί να φιλάνε και χαστουκίζουν αντί να χαϊδέψουν. Ίσως γιατί ξέρουν πόσο εύκολο είναι να χαλάσει η αγάπη.
Γίνεται ξαφνικά ακατόρθωτη.Ανεφάρμοστη.Μάταια. Οπότε την αποφεύγουν και ψάχνουν παρηγοριά, απομονωμένοι κάτω από τα μικρά πορτατίφ τους, στον φόβο και την απαισιοδοξία που είναι πάντα μα πάντα διαθέσιμα.

Πήραμε την μικρή Μιλού και την κατεβάσαμε στον κήπο. Πρώτη της φορά. Ναι, σαν χαμένος κομήτης. Την κοίταζα μέσα στα τρομαγμένα της μάτια και ρουφούσα όλες τις διαστολές της. Ακόμα προσπαθεί να μοιάσει με γάτα. Της έδειξα τα δέντρα που έστεκαν ζαλισμένα από την μεσημεριανή κάψα και της γνώρισα την «σφαίρα» την μικρή χελώνα. Ποτίσαμε την λεμονιά και τον εφηβικό κορμό του ευκάλυπτου, αφού ήπιαμε μονορούφι τον παγωμένο χυμό που έκανε το ποτήρι να ιδρώνει πάνω σε ένα σπασμένο ξύλινο τραπέζι. Κάπου στα αριστερά της ροδιάς.


Μπλε ώρες. Θερινός στο Θησείο. Μπλε ώρες. Σκέφτομαι να το σκάσω από όλα. Μπλε ώρες. Που χάθηκαν όσα με καταδίωκαν; Μπλε ώρες. Να προχωρήσω μπροστά ή να τρέξω πίσω; Μπλε ώρες. Περιμένω τα νέα των αλλαγών από μέρα σε μέρα. Από μπλε σε μπλε. Λες αν συναντηθούμε ποτέ; Λες να θάψουμε στα ερείπια του Κεραμικού εκείνο το ανάπηρο μισό μας;


Φυσάει τα μεσημέρια. Και τα απογεύματα που όλο κάπου πάω φυσάει τρελά. Μου σηκώνει την φούστα ψηλά. Μου μπερδεύει τα μαλλιά και τις άπλυτες σκέψεις μου. Μου φέρνει έναν ηλεκτρισμένο πονοκέφαλο και μια θαμπάδα στο βλέμμα.
Αλλαγές στο σπίτι. Νέο τραπέζι στην κουζίνα. Νέες καρέκλες επίσης. Μοιάζουν με αυτές που είχε η Λώρα στο «Μικρό σπίτι στο λιβάδι». Καναπές αριστερά. Τα Βιβλία για το θέατρο στο τρίτο ράφι. Η λογοτεχνία του τριάντα στο δεύτερο. Βρήκα και ένα πατημένο κοχυλάκι μέσα σε κάποιο από αυτά.
Το βράδυ γεμιστά με φέτα στο μπαλκόνι κι έπειτα, για επιδόρπιο, την υγρασία των άστρων.


Σε είδα στον ύπνο μου. Ήσουνα πάλι αγριεμένη και φόραγες εκείνη την μωβ πλεκτή ζακέτα. Με ρώτησες αν είμαι καλά. Είμαι λίγο καλύτερα. Φταίνε όλοι αυτοί οι άγγελοι που στοιβάζουν την νερένια αύρα τους κάτω από τις πόρτες και τα παράθυρα μου λίγο πριν κλείσω με γδούπο τα βλέφαρα. Με φροντίζουν τα βράδια και τα πρωινά, μου χτενίζουν τις στραβές μου πτυχώσεις.
Μην ανησυχείς.

Ξέρεις κάτι όμως;
Μου λείπει ο πλανήτης μου και οι μυρωδιές του την νύχτα. Μου λείπει το λαμπατέρ που έσπασα και εκείνο το γεράνι που ξερίζωσες επειδή είχε σαπίσει.
Και κάποιες φορές λείπω και γω από μένα .Μου φέρνεις λίγο την μωβ ζακέτα σου; Έχει πάνω της δύο- τρία κομμάτια μου από την μέρα που μου μίσεψες.
Θέλω να τα μυρίσω.

17 σχόλια:

Nature είπε...

Φέτος τον Αύγουστο οι μυρωδιές από το γιασεμί μου έχουν κυριεύσει ολόκληρο το σύμπαν.
Μετράω τα λεπτά...τα αστέρια φάνηκαν. Και εγώ είμαι έτοιμος να αδειάσω τρυφερά πάνω τους ότι πιο αγνό φυλάω μέσα μου.

DukeTravellington είπε...

Πόσο μαγευτικά, ονειρικά - σχεδόν απόκοσμα - ντύνεις και τις πιο βιωματικές σκέψεις και καταστάσεις...
(Και) Εμείς που ξεμείναμε στην αυγουστιάτικη, σχεδόν έρημη Αθήνα ευτυχώς μπορούμε ακόμη να μεταφερόμαστε στη Ζώνη του Λυκόφωτος μέσα από τα μάτια σου, Άννα...

Το Ψωλικό Εξπρές είπε...

μερικές φορές η μοναξιά μιας αυγουστιάτικης καλοκαιρινής νύχτας ή ακόμη και μέρας, είναι αλάτι στις πληγές...! Αλλά μ'αρέσει...

music is my drug είπε...

ανυπόφορος κι υποφερτός
σαν τον εαυτό μας
αυτός ο μήνας
όσο μπαίνεις μέσα του
τόσο πιάνεις τον εαυτό σου
σε ξεχασμένες σκέψεις
σε κυκλικές διαδικασίες

Markos είπε...

είναι πράγματι ωραίο να ζούμε στοιχειωμένα, σαν να είμαστε ξένοι στο δικό μας πλανήτη, εμείς και τα αγριόχορτα που πάντα θα παραμένουν, πάντα θα απομένουν...

bereniki είπε...

gyrisa kai gw gia ligo twra pou efyge o kyrioulis me ti skoupa...! den kindineuw..e? :)
mouts glukia mou karamelitsa!

efoudi είπε...

ξέρω κι εγώ τέτοιους ανθρώπους που δεν ξέροθν να αγαπούν.δεν ξέρουν τι είναι αγάπη.
ξέρω όμως και άλλους.που ξέρουν.και σου ζωγραφίζουν λουλουδάκια στο αφρόγαλα του καπουτσίνου..

τη μώβ ζακέτα απο που την ξέθαψες ήθελα να ξέρω..καλά δεν τρώγαμε τα γεμιστά στο μπαλκόνι?τώρα θα ξενυχτήσω με την "αγρύπνια" στο repeat...

σε φιλώ διακριτικά

etalon είπε...

ακομη δεν κολυμπησα
καθομαι εδω
διαβαζω
την κοιταζω φευγαλεα
πισω απο γιαλια καθρεφτες
ξερεις αυτα της απομονωσης
ακομα δεν την πλησιασα
ξερω
πως μολις μπω
δυσκολα ξαναβγαινω
φοβαμαι μηπως αφομοιωθω
φοβαμαι
πρωτη εσυ μου το πες
φοβαμαι την αυτονοητη ευτυχια
ξεμαθα με τον χρονο
η
καθε φορα αντι για μπρος
στο παιδικο μου χωρο
πιο βαθεια μπαινω

χρειαζομαι κι αλλο καλοκαιρι
φετος ειδικα
χρειαζομαι το διπλασιο καλοκαιρι
χρειαζομαι μια φετα καρπουζι
χρειαζομαι πισω την αθωα μου ματια
στους ανθρωπους
και τιποτε απο αυτα δεν χρειαζομαι αληθεια
απλα
να ξεριζωσω τον φοβο του πραγματικου
απο μεσα μου
ναι
η πραγματικοτητα πολυ με εχει φοβισει
τελικα
υπαρχουν γιατροι να θεραπευουν τετοιους φοβους...
θα ψαξω και θα βρω
η μηπως βρηκα εσενα
που στην πραγματικη διασταση σου
ακομα με
φοβιζεις...

το πρωτο μακροβουτι μου αφιερωμενο
αν και ποτε...

candyblue είπε...

@ Nature: Νομίζουμε πως είμαστε γυμνοί κάτω από τα άστρα...Τι ουτοπία!





@ DukeTravellington : Μαγευτικά, ονειρικά - σχεδόν απόκοσμα ζω. Και η Αθήνα ήταν σαν παλιά καλή ερωμένη αυτές τις νύχτες.
Μέσα από τα μάτια του καθενός βλέπεις και γνωρίζεις, αν είσαι τυχερός, χιλιάδες πλανήτες

candyblue είπε...

@ anypopti: Ναι σου αρέσει...αρκεί να έχεις τον έλεγχο της ποσότητας εσύ. Μετά παύει να αρέσει.








@ music is my drug: Ομόκεντροι κύκλοι τα θέλω μας, σαν σταγόνες νερού που φτιάχνουν τέτοιους κύκλους στην επιφάνεια των θαλασσών του Αυγούστου.
Ξεχασμένοι και μεις κάποιες φορές βουτηγμένοι ως τα μαλλιά σε ουτοπίες, βουτηγμένοι άλλες φορές σε μια καθημερινότητα που ζέχνει.

candyblue είπε...

@ Markos: Και πάντα μεγαλώνουν μόνα και χωρίς καμιά φροντίδα.
Τελείωσε όμως το στοιχειωμένο πολεοδομικό δάσος. Από αύριο τα τείχη
ξαναμαζεύουν φύλακες








@ bereniki :Καλωσόρισες Γύρισες την πιο σωστή περίοδο. Τον απολύσαμε τον κυριούλη
Να μου πεις πως ήτανε εκεί.

candyblue είπε...

@ efi:Οι περισσότεροι άνθρωποι δυστυχώς είναι έτσι πια. Και κάνεις δεν θέλει να σωθεί, ούτε λίγο να αλλάξει.
Οι λιγότεροι και σχεδόν συλλεκτικοί είναι αυτοί με τον καπουτσίνο καρδιά. Σα να μου λες ότι σήμερα το πρωί είδες έναν σταυροφόρο να περνάει απέναντι τη νίκης.

Την μωβ ζακέτα ε; Ονειρεύτηκα μια νύχτα την γιαγιά μου...είχα καιρό να την δω έτσι και μου έκατσε κάπως.
Ευτυχώς έχω την θάλασσα μέσα μου και ευτυχώς με ζητάει μέσα της ξανά. Επιτέλους την έχω ανάγκη μέχρι να μισέψει το σώμα της μέρας λέω να είμαι εκεί. Θωπεύει.









@ etalon:Μέσα της μπες. Μακροβούτι με μάτια ανοιχτά. Να τσούξουν. Εκεί είναι όλα όσα ψάχνεις ξανά να βρεις. Παρατημένα στην άμμο της. Βάλε βαθιά όλα τΑ δάχτυλα σου και ψάξε να τα βρεις. Εσύ τα έθαψες .Τι φοβάσαι;
Εκεί είναι, όπως και οι παλιές οι πόλεις. Όλα είναι εκεί, αρκεί να θάβονται καλά. Και τα ναυάγια σου εκεί και αυτά, μέσα της. Ξέχασες να μπαίνεις ε;
Δεν είναι τίποτα, φυσική συνεχεία είναι. Εκεί που κόβεται η στεριά και φουσκώνει το σώμα της, εκεί βουτάς. Φυσική συνεχεία, όταν δεν έχεις που αλλού να πας. Κάποτε το βιβλίο σου θα τελειώσει. Κάποτε και ο φόβος τελειώνει.
Σε περιμένω, χωρίς νυστέρια στην παλάμη.
Φυσική συνέχεια, απλά έρχεσαι.

Αν και όποτε...

nosyparker είπε...

Όμορφα candy, όλα τόσο μελαγχολικά όμορφα :-)

candyblue είπε...

@ nosyparker:όλα όπως τα ξέρεις και όπως τα άφησες δηλαδή!
Πως πάει ο βίος ο κοινός;

nosyparker είπε...

LOL όπως και πριν candy μου, δεν άλλαξε τίποτα. Μόνο που έχω περισσότερο σιδέρωμα :-D

candyblue είπε...

Έτσι...έτσι...

sin-seen είπε...

Ξέρω πως μπορεί να χαλάσω το πνεύμα του ποστ, αλλά εκείνη η εκπληκτική σκηνή που περιγράφεις με τον αέρα να φυσάει και τη φούστα σου να σηκώνεται ψηλά μου καρφώθηκε στο μυαλό. Θα ήθελα σαν τρελός να τη δω κινηματογραφημένη!