Πέμπτη, Ιανουαρίου 25, 2007

ο ΠαΡαΤηΡηΤήΣ

Η βασική μου ιδιότητα είναι παρατηρητής. Παρατηρητής φαινομένων, ήχων και εικόνων που σκορπίζουν, διαλύονται και ανασυνθέτουν από την αρχή κάτι νέο. Παρατηρητής καταστάσεων και ανθρωπίνων συμπεριφορών,παρατηρητής γραφίδων και συναισθημάτων. Παρατηρητής εξελίξεων, άγευστων ονείρων και στυφής πραγματικότητας. Καμιά φορά νοιώθω επισκέπτης του μυαλού μου.
Άνοιξε το τριώδιο. Η σαρακοστή που πλησιάζει, σαν χοντρή κυρία με ομπρελίνο, θα μας οδηγήσει με ασφάλεια στους πρώτους χαιρετισμούς και μετά θα φανεί η άνοιξη που θα ματώσει και πάλι τους ώμους μας από τα βέλη του έρωτα. Ποιος θα το αντέξει ξανά; Αποκριάτικο γλέντι στο βάθος του μυαλού μου και απόψε.
Έχω ντυθεί καλοκαιρινό απόσπασμα και παρατηρώ τα νέα στην τηλεόραση,τα σύννεφα που μαζεύτηκαν και πάλι πάνω από το κάγκελο του μπαλκονιού μου,τον αέρα που ανακατεύει τα μέσα μου,μια όμορφη γυναίκα. Ανάπαυση σε ωραίες σκέψεις. Σκόρπιες λέξεις έτσι για την πλάκα μου. Ένα σκούρο μπλε στο βάθος του ορίζοντα ένα έντονο κόκκινο σαν τον πυρήνα των χειλιών σου,ένα χέρι που χαϊδεύει την σπονδυλική μου στήλη. Ένας επαίτης στο καρό πεζοδρόμιο,ένα εγκαταλελειμμένο κτίσμα,μια ανορθόδοξη πολιτική. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Οι φράουλες τέτοια εποχή. Αλήθεια, τι εποχή έχουμε;
Όλα ρέουν, τρέχουν προς το δέλτα μιας ζωής, όλης κι όλης, της δικιάς μας.Η τέχνη κάποιες φορές μπορεί να αλλάξει την ρότα της ζωής αυτής. Το πιστεύω αυτό. Ακράδαντα. Χωρίς αναστολές. Η τέχνη κάνει ενδοφλέβιες ενέσεις ανανέωσης.

Ένα πλοίο ξεμακραίνει. Από μακριά δείχνει σαν να γλιστράει σε μια παγωμένη επιφάνεια. Έτσι θαρρώ πως φαίνεται από αυτήν εδώ την προστατευτική γωνιά του σπιτιού μου. Και όλο και μικραίνει. Τόσο που το μπερδεύω με τα απέναντι βουνά της Σαλαμίνας. Ο ήλιος χαμηλώνει καίγοντας την δύση. Ροζ η επιφάνεια της θάλασσας...καινούργια ναυμαχία διεξάγεται εκεί κάτω και εμείς χαμπάρι.
Έληξε και το γάλα σήμερα, τι να κάνει η γιαγιά μου; Σε ποιο σύννεφο μετακόμισε πάλι; Έχω ερευνήσει το σύμπαν με το τηλεσκόπιο μου και δεν τη βρήκα πουθενά. Την σκέφτομαι πολύ σε κάθε δύση και ιδίως όταν λήγει το γάλα.
Σκοτείνιασε κι όλας και τα πλοία ,γλαρωμένα θαρρείς,περιμένουν την νύχτα και τα μαύρα άστρα των μαλλιών της. Ο χρόνος όλα τα χωνεύει και όλα τα τακτοποιεί.
Μουρμουρίζω ένα παλιό κομμάτι...αφήνω τον αέρα να περάσει στα πνευμόνια μου και βγάζω μια φωνή που όλο και ξεμακραίνει μαζί με τον στίχο. Θυμάμαι κάτι φίλους από την εφηβεία, που ήταν περιωπής τραγουδισταράδες. Τους καλώ σε φανταστικές τετραφωνίες και τέρτσα αυτοσχέδια. Κι όπως έχω ξεμάθει να αναπνέω σωστά μου πέφτει η πίεση και ζαλίζομαι. Μαγεία. Όλα αυτά που νοιώθω, σχεδόν μαγικά.
Τι όμορφο συναίσθημα! Κι έπειτα έρχονται αυτά που αγάπησες από όλους αυτούς που σε κοιτάνε παγωμένοι μέσα από τις κορνίζες. Ακολουθούν τα χάδια, τα δάκρυα, οι γκριμάτσες, τα λόγια που δεν θα μπουν ποτέ σε κουτιά. Ακόμα κι αν έχεις την ανάγκη να τα στοιβάξεις όλα μαζί για να μην είναι μες στα πόδια σου. Μαγεία.
Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε την ουσία της μαγείας. Και γω τυχαία την βρήκα,καθώς έψαχνα με το τηλεσκόπιο την γιαγιά μου.
Μαγεία είναι να ρισκάρεις τα πάντα για ένα όνειρο που δεν βλέπει κάνεις άλλος εκτός από σένα.

43 σχόλια:

boywalkinginthewoods είπε...

ο παρατηρητής επιδρά στο σύστημα που παρατηρεί το οποίο και αντιδρά αντίστοιχα
όταν σε παρατηρώ γίνεσαι ενέργεια σαν το φωτόνιο
σκόρπιες σκέψεις;
με κατηγόρησες νωρίτερα οτι είμαι και εγώ αφηρημένος, ή λεγεται αφημένος στις σκόρπιες σκέψεις; χαχά

τι ώραία που γράφεις

σχεδόν σαν το νερό που κυλάει

καλησπέρα

Ανώνυμος είπε...

Φτιάχνεις τις εικόνες σου στο μυαλό του αναγνώστη. Ωραίο.

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Καλημέρα αγαπητή.
Μου έφτιαξες μια δύσκολη ημέρα. Να είσαι καλά.

Μαρκησία του Ο. είπε...

Μαγεία είναι να ρισκάρεις τα πάντα για ένα όνειρο που δεν βλέπει κάνεις άλλος εκτός από σένα.

Ναι. Ναι. Ναι.

Μπορώ να καταφάσκω σε αυτό μέχρι να γίνω η ίδια μια κατάφαση.
Μαγεία είναι να βλέπεις αυτό το όνειρο διαρκώς. Και να το κρατάς καλά μέσα σου, για σένα. Να μη σε ενδιαφέρει καν να το μοιραστείς (υπερτιμημένη η έννοια της μοιρασιάς ενίοτε), γιατί απλώς δεν μοιράζεται.
Μοιράζεται ίσως με ένα ηλιοβασίλεμα, ένα φευγαλέο βλέμμα στο τρένο κι εκείνο το χαμόγελο που πάντα χρωστάμε στον εαυτό μας.

Καμιά φορά νιώθω επισκέπτης του μυαλού μου
Και ως επισκέπτης, ανακαλύπτεις πάντα κάτι νέο. Ο αιώνιος τουρίστας πραγμάτων ήδη γνωστών. Αφήνεις περιθώριο στην έκπληξη.

Καλημέρα σου
xx

Ανώνυμος είπε...

Γυρίζω στο πατρικό μου μετά απο κάποιους μήνες, είναι 6 το πρωί, απ' το μπαλκόνι παρατηρώ το κωλόμπαρο της γειτονιάς, το χουν κάψει εντελώς (μάλλον για την ασφάλεια). Δεν είμαι σε νέο για μένα μέρος, εκεί που τα πόδια μου κουβαλάνε τα μάτια μου, είμαι σ΄ένα μέρος που τα μάτια μου ακολουθούν τα πόδια μου να πατούν σε πλάκες πεζοδρομίου που τις ξέρω μία προς μία. Παρατηρώ, όμως...2 το πρωί περνάνε σκουπιδιάρικα, 6 το πρωί επίσης, τα δέντρα κλαδεμένα, η παρατημένη μηχανή...που είναι η παρατημένη μηχανή;
Μερικές φορές κρατάς ισορροπία ακροβάτη όταν γράφεις, άλλες ισορροπία μάγειρά...η ιδιότητα σου της παρατήρησης, η γιαγιά σου και η μαγεία σου, οι παραγγελιές του συνειρμού και του συναισθήματος σε δόσεις καλής γεύσης...και η τέχνη, που έχεις πίστη σ' αυτή και τη φωνάζεις τόσο ταιριαστά, όχι, δεν είναι ένεση αναζωογόνησης, μα το τελευταίο καταφύγιο - νομίζω...

candyblue είπε...

@ boywalkinginthewoods: Παρατηρείς κάτι που αλλάζει σχήμα και αλλάζει σχήμα μονό και μόνο επειδή το παρατηρείς. Αν πάρεις τον προβολέα του ματιού σου από πάνω του ίσως και να μην υπάρξει ποτέ ξανά.
Κάτι σαν τον έρωτα δηλαδή...όταν ερωτευτείς κάτι νέο, ο προβολέας φεύγει από το παλιό και αυτό σκοτεινιάζει.
Αλλά υπήρχε κάποτε...εσύ ο ίδιος το είχες παρατηρήσει και επιλέξει.

Αφηρημένο δεν θυμάμαι να σε είπα. Το μόνο που προσδιόρισα είναι τα λόγια σου και σου είπα ότι μοιάζουν με μια μουσική αντίστιξη.

...Σα νερό που κυλάει σε μια επιφάνεια γης, γεμάτη μικρές πετρούλες και νεογέννητα βρύα...όχι σε αυλάκι


@ jojox: Ωραίο ναι.Και για σένα και για μένα.Καλώς με βρήκες λοιπόν!!



@ padrazo: Έκανα τέτοιο πράγμα εν αγνοία μου; Μακάρι.
Η δύσκολη μέρα παύει να είναι δύσκολη όταν της ρίξεις δύο τρία χαστούκια.




@ Μαρκησία του Ο.Αφήνω περιθώριο στην έκπληξη και σήμερα η έκπληξη ήσουν εσύ
Κυρία κατάφαση στο πίσω μέρος των μαλλιών σου το όχι σγουραίνει τις άκρες τους.




@ Minotaurus & ArmDeco: Η τέχνη είναι το τελευταίο καταφύγιο λοιπόν. Όποτε θέλω να δώσω μια γροθιά στην ολόγιομη πραγματικότητα επαναλαμβάνω στον εαυτό μου
πως σημασία δεν έχει η φόρμα αλλά η λεπτομέρεια των στιγμιότυπων στη ροή του χρόνου,και έτσι προσπαθώ να μη φτύνω
τη θεωρία της τέχνης και τη θεωρία της τέχνης μέσα στη ζωή.

Όμορφη η περιγραφή του στιγμιότυπου στο πατρικό σου

Ανώνυμος είπε...

-Αρκεί να έχεις σταμπάρει την έξοδο κινδύνου από το όνειρο.
-Το καρναβάλι του Φλεβάρη πλησιάζει..το ανθρώπινο δεν μας προσφέρει τέτοιες αναμονές..είναι πάντα στην θέση του

markos-the-gnostic είπε...

blue και μαρκησία
μπορούμε άραγε να βάλουμε δίπλα στα ατομικά όνειρα, και τα δυικά (ερωτικά) και ίσως και τα συλλογικά (μιας μικρής αντι-εξουσιαστικής κοινότητας);
δύσκολο ε;

The Motorcycle Boy είπε...

Μαγεία είναι να έχεις ένα ζευγάρι ολόδικά σου μάτια -έτσι νομίζω.
Υ.Γ.: Τι πάθατε σήμερα με τα σπίτια και τις γιαγιάδες; Είναι κολλητικό;

Tamara de Lempicka είπε...

Φυσικα και θα πιαστω απο αυτο:

"Η τέχνη κάποιες φορές μπορεί να αλλάξει την ρότα της ζωής αυτής."

για να πω....

(...εσβησα κι εγραψα πολλες φορες μεχρι ν'αποφασισω τι να σου γραψω περι ζωης και τεχνης...και καθε φορα που εγραφα τη μια ,μια καινουρια ιδεα ξεπεταγοταν απο την αλλη...)

θα πω λοιπον πως η ζωη και η τεχνη ειναι απολυτα συνυφασμενες, αν κατσει κανεις να το φιλοσοφησει...Σα φιλεναδες αγαπημενες...
Για μενα το ιδανικο ειναι να ζει κανεις τη ζωη του καθημερινα και να την αντιμετωπιζει σα να ειναι εργο τεχνης και ο ιδιος το πινελο και τα χρωματα...
καπως ετσι...

Tamara de Lempicka είπε...

μπορω να μαθω τι νοημα εχει αυτο το ρημαδι το word verification τελοσπαντων!!!!????
Εκτος απο το να σε καθυστερει και να σου τσακιζει το νευρικο συστημα?

candyblue είπε...

@ Ganuma De Linarus:Η έξοδος κινδύνου, αγαπημένη λέξη. Αν σταμπάρω κάτι πρώτα, όπου και αν βρίσκομαι, είναι αυτή και μετά οι τουαλέτες...
:))

**Είναι πάντα στην θέση του και πόσο μα πόσο δεν μας λέει τίποτα πια.
Και να πέσουν οι μάσκες κάποτε πάλι καρναβάλι θα βλέπω!!!


@ markos-the-gnostic: Σχεδόν ανέφικτό!
Είναι σαν να έχεις οίδημα στον πνεύμονα και να νοσηλεύεσαι στο Ορθοπεδικό Τμήμα.


@ The Motorcycle Boy: Ω! Ναι,αυτό είναι τόσο σημαντικό όσο και η υγεία μας.
Ένα ζευγάρι μάτια ολοδικά σου και μια ψυχή- θήκη τους για να τα προστατεύεις.

Μας έπιασε σκορβουτική νοσταλγία μάλλον. Θα φταίει λιγάκι και ο καιρός...



@ Tamara de Lempicka: Πολύ όμορφα τα λέτε αξιολάτρευτη καλλιτέχνιδα μου
Θα μπορούσε να είναι κάπως έτσι. Ένα πινέλο κι ένας καμβάς. Κι έπειτα το θέμα και στη συνέχεια τα χρώματα με βασική προϋπόθεση αυτό που είπε και ο ματοσακούλας. Ένα ζευγάρι μάτια ολοδικά σου.

**Έκτος από το να σε καθυστερεί και να σου τσακίζει το νευρικό σύστημα(και είναι και πολύ ευαίσθητο ε;)
δεν έχει άλλο νήμα
Άντε και να μην μπαίνουν spam(αυτό)

melomenos είπε...

αναμνήσεις όλο μαγεία
απο παππούδες και γιαγιάδες
σιωπηλούς στην θάλασσα του χρόνου!
πολύ όμορφες σκέψεις
καλό σου βράδυ

bereniki είπε...

exw ftasei sto shmeio na mhn mporw na pw tipota!
apla diabazw k xamogelaw...
k auti i teleutaia protasi.. poso swsti?
kalhnuxta karamelitsa :)
*****

Καπετάνισσα είπε...

Χα και χα!
Ποιός έχει τάχα τα μάτια τα δικά μου ώστε ν' αντικρύσει ίδια όπως εγώ, τα γύρω χρώματα...
Μαγεία είναι αυτό ακριβώς που ψηλαφίζεις μικρή μου.
Με βλέμμα διεισδυτικό, που τρυπάει τις αλήθειες και τις κάνει γαϊτανάκι να ομορφαίνει ο κόσμος.

Άλλοτε θα'λεγα πως η ζωή σε θέλει πρωταγωνιστή κι όχι παρατηρητή της.
Τώρα έχω βεβαιωθεί πως ρόλο πρώτο παίρνει όποιος ρουφάει τα πράγματα.
Ο boywalkinginthewoods, έχει δίκιο.
Και οι θετικές επιστήμες έχουν πάρει θέση. Ο ερευνητής όντως επηρεάζει το αντικείμενο στο οποίο εστιάζει την προσοχή του.

Μέσα σ' όλα αυτά είπες κάτι για άνοιξη και μου διέφυγε;
Ε; Τα ρόδα από που μου'ρθανε;

Bliss είπε...

συμφωνω με το σχολιο του μοτοσάικλ μποι!
ειναι οντως μαγεια να χεις δυο ματια δικα σου!
και μεσω αυτων να κοιτας τον κοσμο!

ΠΡΕΖΑ TV είπε...

Δεν θα βαλω μασκα φετος.
Την φοραω ολο το χρονο αλλωστε!!!

candyblue είπε...

@ melomenos: Ει,που χάθηκες εσύ;
Σου πήραν οι νεράιδες την μηλιά;
Και έπειτα τι; Στην ξανάδωσαν μαζί με το μέλι ή αυτό το κράτησαν.
Να θυμάσαι πως ο χρόνος όλα τα χωνεύει και όλα τα τακτοποιεί.
Ακόμα και τις όμορφες βραδινές σκέψεις με γέμιση γιαγιάς!!






@ bereniki:Δεν χρειάζεται να πεις κάτι μόνο και μόνο για να το πεις
Ξέρω πως καταλαβαίνεις έτσι κι αλλιώς. Η τελευταία πρόταση είναι μεγάλη σοφία μαγειρεμένη μαζί με την άλλη μεγάλη πρόταση που λέει πως οι άνθρωποι ονειρεύονται και σκέφτονται λες και πρόκειται να ζήσουν για πάντα.
Να τις θυμάσαι,όσο ζεις. Να ζεις μαζί τους.




@ Καπετάνισσα: Τα ρόδα σου ήρθαν κατά νου γιατί τα είδες να φορτώνουν την αγκαλιά μου. Σε περιμένω αφού!
Και εκείνη η άνοιξη σωστή ιερόδουλη,έχει ξελογιάσει τις υπόλοιπες εποχές και όλο τον πλανήτη. Κατοικούμε στην πορφυρή της επικράτεια μήνες τώρα. Με μικρότερους πνεύμονες-λιγότερο οξυγόνο και περισσότερη σύγχυση.
.....Τα ρόδα όμως τα κρατώ,γι αυτό και τα δες.



@ Bliss: Είναι πολύ κοντά στην αλήθεια αυτό. Ισχύει. Όλοι έχουμε ένα ζευγάρι μάτια για ανα βλέπουμε τον κόσμο,μόνο που μερικοί από μας είναι μύωπες και όχι μόνο!



@ ΠΡΕΖΑ TV: Βγάλτην τότε,να δούμε ποιος είναι ικανός να το καταλάβει.

ZissisPap είπε...

Δεν είσαι απλός παρατηρητής. Μπορεί να το θέλεις αλλά δεν γίνεται. Γιατί απλά εσύ δημιουργείς, άρα είσαι στο κέντρο. Και απλοί παρατηρητές δεν υπάρχουν στο κέντρο!

Ανώνυμος είπε...

.... Κοντεύει Φλεβάρης και ακόμα παλεύετε με τα κουνούπια.
έχω χάσει τον ύπνο μου περιμένω τον χειμώνα πως και πως μπας και την πέσω λιγάκι

Μέχρι και το αίμα το βαρέθηκα...
candy,τι στο καλό θα γίνει με το χάρισμα σου;
Θα μας διασκεδάσεις λίγο περισσότερο γράφοντας εκείνο το βιβλίο?
Ή καλύτερα εκδίδοντας εκείνη την περίεργη νουβέλα?
Τι θα γίνει;Θα το κάνεις και συ σαν το φαινόμενο του θερμοκηπίου;
Θα ρισκάρεις ή θες να σου πιω όλο το αίμα,είναι και μπλε και πικρίζει κι όλας(Μπλιαχ)

Εσύ το είπες άλλωστε "Μαγεία είναι να ρισκάρεις τα πάντα για ένα όνειρο που δεν βλέπει κάνεις άλλος εκτός από σένα".

Ανώνυμος είπε...

Η αγαπημένη μου παρατήρηση είναι να παρατηρώ τους παρατηρητές.

Santiago Nasar είπε...

"Μαγεία είναι να ρισκάρεις τα πάντα για ένα όνειρο που δεν βλέπει κάνεις άλλος εκτός από σένα."
That's the story of my life!!!

Sigmataf είπε...

Το πρώτο π[ράγμα που σκέφτηκα καθώς σε διάβαζα, ήταν:
Γιατί παρατηρητής και όχι πρωταγωνιστής;

Η τελευταία σου όμως παράγραφος με έκανε να υποκλιθω στην αυτού μεγαλιότητα των λέξεων και καταστάσεων που εξέφρασες.

candyblue είπε...

@ Sigmund_01: Έτσι λες; Θα το πάρω σαν μια όμορφη φιλοφρόνηση,γιατί η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ένοιωσα στο κέντρο. Ούτε το κέντρο ένιωθε ποτέ εμένα. Πάντα κινιόμουν περιμετρικά και που και που βόλταρα μέχρι τα μέσα μιας ακτίνας. Ποτέ στο κέντρο .Δεν ξέρω πως να μπω εκεί.



@ κοινωφελής κώνωψ: Και ακόμα δεν είδαμε τίποτα. Νοιώθω ότι ζούμε χαλαρά και αβίαστα το τέλος του κόσμου,χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει. Αυτοκαταστρεφόμαστε και τρελαινόμαστε για μα μην ζήσουμε με πόνο το τέλος μιας εποχής,ενός κόσμου που φτύνει τα έντερα του αιμορροώντας σε κάθε του βήμα.

Βιβλίο? Βιβλία?Πόσα ?Λάθος τραγικό.
Κρύβε λόγια-κρύβε λόγια. Πάλι δεν ξέρεις τι λες.





@ ΣεΞπΥρ: Χμμμμμμ!!! Καθόλου άσχημο αυτό...ίσα, ίσα...




@ Sandiago Nasar: Τότε οφείλω να σου βγάλω το καπέλο!!!
Είναι λίγοι αυτοί οι τύποι που το ομολογούν γιατί όντως ισχύει!



@ Sigmataf: Μην υποτιμάτε τον ρόλο του παρατηρητή. Είναι δύσκολος και καθ’ όλα διακριτικός.
Θέλει να ξέρεις κάτι λίγο από μαγεία έτσι ώστε να μην σε ενοχλεί κανείς την ώρα που «εργάζεσαι».Όπως πολύ σωστά είπε και ο boywalkinginthewoods «ο παρατηρητής επιδρά στο σύστημα που παρατηρεί το οποίο και αντιδρά αντίστοιχα».
Είναι ένας άκρα πρωταγωνιστικός ρόλος, γιατί χάρη σε αυτόν και κατέχοντας τον ως βασική ιδιότητα, μπορείτε και διαβάζετε (από πολλούς καλούς συν-bloggers) αυτές τις όμορφες ιστορίες.
Υπόκλιση. Αυλαία.

ZissisPap είπε...

Είναι θέμα προσδιορισμού του κέντρου!
Επιμένω πάντως στο πρώτο σχόλιο!

Ανώνυμος είπε...

συνάδελφος λοιπόν
είπα κι εγώ
τόσα κοινά

ακόμη παρατηρώ τον ουρανό
απο τότε που μου είπες για την πράσινη αχτίδα
ένα κυνήγι θησαυρού
τις μέρες που δεν τις καλύπτουν σύννεφα

να΄σαι καλά

Άβατον είπε...

-The Watchman-

Innocence is hurting, a world speaks out of tune
Promise calls, promise falls, what are we to do?
With a clouded view, you follow me through

Sadly the tides are changing, my world slips out of you
Your body falls, my body calls, what are we to do
With a clouded view, you follow me through

My lifes turning pages, I see a promised day
Watchmen never age here, they just sleep in vain
Drowning people stare here, they don't care to call
So I rebury the pages, Kthulhu calls...

You'll see, you'll see her when she starts to form
You'll see, you'll see her when she starts to call

In the name of Jesus Christ won't you fear my name
I've been around since Moses, your preacher never came

You'll see, you'll see her when she starts to form
You'll see, you'll see her when she starts to call
Follow me...

You sleep, you sleep, follow me

It's just another day, remember I am calling you
Just another day, remember she's calling for you
Just another day, Kthulhu I am calling for you
Just another day, An empire has fallen from view

You sleep, you sleep
Follow me
You sleep, you sleep
You cannot follow me

_Fields of the Nephilim_


Υ.Γ.: Εφόσον ο καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά τι εστί Παρατηρητής, καταθέτω την προσωπική μου "θέαση".

Lupa είπε...

"Δεν υπάρχουν "χορευτές" πια, οι δαιμονισμένοι. Ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε ηθοποιό και θεατές είναι το κεντρικό γεγονός του καιρού μας. Είμαστε κυριευμένοι απο ήρωες που ζουν για μας για να τους τιμωρούμε"
Τάδε έφη ένας παρα ίγο συνάδελφός σου (James Douglas Morrison- The Lords)
Αμάν όλο με τσιτάτα απαντάω στα post σου. Με κούρασα!

Κολοκύθι είπε...

Παιρνω τη τελευταία σου φράση, παίρνω και μια βαθιά αναπνοή ( από αυτή στο μπαλκόνι λέω ντε) και αρχίζω να ψάχνω τα σύννεφα.
Όλα τα ωραία είναι εκεί έξω candy. Το ωραίο είναι να ξέχωρίζεις αυτά που σου κάνουν.

Unknown είπε...

Καλημέρα

Πολύ σπουδαία η μαγεία
είναι όλο το νόημα της ζωής

Χωρίς αυτή την μαγεία
η ζωή δεν έχει κανένα νόημα
καμία ουσία, καμιά γεύση

Είναι σαν την θάλασσα
χωρίς αλάτι

καλό πρωινό

Βαγγέλης Μπέκας είπε...

"Μαγεία είναι να ρισκάρεις τα πάντα για ένα όνειρο που δεν βλέπει κάνεις άλλος εκτός από σένα."

Και πολλά άλλα candy άλλα Candy όπως αυτό που έγραψες που είναι σκέτη μαγεία...

koolkiller-ess είπε...

γλυκέ μου παρατηρητή δεν μπαίνεις ποτέ στον πειρασμό να παρέμβεις? δεν μπαίνεις ποτέ στον πειρασμό να σκηνοθετήσεις εσύ το αντικείμενό σου?

Ανώνυμος είπε...

Δεν είμαστε όλοι παρατηρητές; Ξεγελιόμαστε μερικές φορές και νομίζουμε ότι έχουμε το ρόλο του πρωταγωνιστή οπότε όσο πιο γρήγορα ντυθείς την αυτογνωσία σου τόσο καλύτερη και ακριβέστερη θα είναι η παρατήρηση.

Και η καλύτερη παρατήρηση (όπως αυτό το κείμενο) πηγάζει από την γνώση του παρατηρητή.

candyblue είπε...

@ Sigmund_01: Μπορεί και να είναι έτσι...τι να πω. Κάποιες φορές υπάρχουν πράγματα που οι άλλοι γύρω από σένα τα αντιλαμβάνονται καλύτερα...



@ efi: Παρατηρητής κι εσείς?
Η Πράσινη αχτίδα όπως προείπαμε είναι πολύ δύσκολο να ιδωθεί. Και γω την είδα μια φορά στην ζωή μου μετά από έντονη ψυχολογική φόρτιση.
Να παρατηρείς τον ουρανό μετά την δύση του ήλιου και λίγο πριν τις μπλε ώρες(το μούχρωμα κοινώς). Ποτέ δεν ξέρεις!





@ Άβατον: Δεν έχεις και άδικο. Νομίζω μπορεί να φορεθεί πάνω από την φόδρα της δικιά μου ως υπέροχο βραδινό ένδυμα,λίγο πριν την παρατηρητική μου εξόρμηση.



@ Lupa: Πες ότι το είπα και γω...πες ότι δεν έχω κάποια άλλη διαφορετική άποψη.
Εσύ είσαι επικίνδυνα έξυπνη. Ανακαλύπτεις στοιχεία και ταυτίζεις τσιτάτα που μπορεί να σε οδηγήσουν στο φωτεινό μονοπάτι της αλήθειας.
Και μένα?
Και μένα με κάνεις να πιστέψω ότι όλοι όσοι είναι εδώ γύρω μου, δεν είναι τυχαία...


@ Κολοκύθι: Και ευτυχώς μου κάνουν πολλά. Και ευτυχώς ξανά, που όλα όσα μου κάνουν ταιριάζουν τα έξω με τα μέσα μου!

candyblue είπε...

@ Sailor: Και όταν οι θάλασσες μένουν χωρίς αλάτι γίνονται λίμνες!!
Και όταν η ζωή μείνει χωρίς μαγεία, τα όνειρα καψαλίζονται στην φρίκη. Μου θύμισες ένα ποίημα του Πεσόα που λέει:

Η λίμνη τίποτα δε λέει. Τ’ αεράκι
Σαλεύει, μα δε με αγγίζει,
Δεν ξέρω αν είμαι ευτυχής
Ούτε αν επιθυμώ να είμαι

Οι ρυτίδες τρεμουλιάζουν, χαμογελούν
Πάνω στα κοιμισμένα νερά.
Γιατί να έχω φτιάξει από όνειρα
Τη μόνη ζωή που έχω;



@ VITA MI BAROUAK: Όταν με παραδέχεσαι είσαι σκέτη γλύκα!



@ koolkiller-ess: Ποτέ...γιατί τότε μπαίνω στο κέντρο και παύω να είμαι παρατηρητής. Είμαι κάτι άλλο. Σκηνοθέτις ας πούμε.(αυτή είναι μια άλλη μου ιδιότητα αλλά όχι η ΒΑΣΙΚΗ).Δεν ξέρω πως να παρατηρώ και να επεμβαίνω ταυτόχρονα.
Σε αυτή λοιπόν την βασική μου ιδιότητα , που μετά με κάνει να γράφω όλα όσα παρατηρώ, δεν έχω ΤΟΛΜΗΣΕΙ ποτέ κάτι τέτοιο.

Είναι λίγο πολύ αυτό που είπα και στον επίμονο Sigmund_01 πιο πάνω.



@ dr.Uqbar: Ναι γιατρέ, ακριβώς. Το ίδιο πιστεύω και γω. Λες να κάνουμε λάθος;

Μαρκησία του Ο. είπε...

Marcos-the-gnostic:
Δύσκολο (όπως είπε και η candy blue λίγο πιο εύγλωττα απο μένα ;-)
Σηκώνει όμως πολύ συζήτηση...

Ανώνυμος είπε...

Αυτή η περιέργεια, το να θέλω να παρατηρώ πράγματα, μ’εκανε να ονομάσω το δικό μου καλυβάκι Κλειδαρότρυπα.
Τέλειο ποστ.
Να’σαι καλά!

harlequinpan είπε...

DE+SIGN=DESIGN?
DE+FENCING=DEFENCING??

markos-the-gnostic είπε...

μαρκησία
ναι αν το 'άσε με να σε φάω' είναι το κλειδί, τότε δεν μπορεί παρά να απευθύνεται σε έναν από τον οποίο εξαρτάται πια αποκλειστικά η ευτυχία μας και η ουτοπία μας - άλλωστε ουτοπία του ενός είναι απαράδεκτη, είναι θάνατος - άρα για να ευτυχήσουμε χρειαζόμαστε ένα πολύ ισχυρό ναρκωτικό, τη συνεχή εκδήλωση προσοχής και ενδιαφέροντος και πόθου για τον άλλον...

Ανώνυμος είπε...

Αυτά που λες,είναι πολύ σημαντικά αν τα λάβει κανείς υπόψιν.
Με έναν πολύ πιο σύγχρονο τρόπο μου θυμίζεις ιεραπόστολο.
Με την βίβλο στο χέρι.

Να’σαι καλά κοριτσάκι με την μπλε θρησκεία.

candyblue είπε...

@ Μαρκησία του Ο. Κάποια στιγμή από κοντά. Άραγε να πλησιάζει αυτή η στιγμή;



@ N.Ago: Συνάδελφοι όλοι είμαστε
Ιερή η τρέλα του γραψίματος.
Ξέρω το όνομα του μικρού σπιτιού σου...τι νόμιζες?
Τόσο εύκολα ξεχνάω

Καλημέρα φιλαράκο.



@ harlequinpan: That's what we've got here. You got very close to the meaning of my post if you thing that i have to defense my basic attribute.

Observer is my basic attribute. Observer of phenomena, sounds and pictures that scatter, then they dissolved and recompose something news.
Observer of situations and human behaviors, observer of quills and sentiments. Observer of developments, dreams with no flavor and acid reality. Some times I feel like a visitor of my brain.



@ markos-the-gnostic: «τη συνεχή εκδήλωση προσοχής και ενδιαφέροντος και πόθου για τον άλλον”
Δεν είναι λάθος αυτό. Ίσα ίσα,είναι κάτι που όλοι λίγο έως πολύ το κάνουμε.
Θέλει και αυτό την τέχνη του όμως.



@ Νο νειμ: Με φωτιά και τσεκούρι. Το προτιμώ!!

Bang είπε...

Καθε φορα που σε διαβαζω,νομιζω οτι σε εχω απεναντι μου και μου μιλας!!Κι εγω σε ακουω συνεπαρμενη!

Σ'ευχαριστω..

candyblue είπε...

@ ΚΑΤ: Μπορεί και να υπήρξα κάποτε απέναντί σου...που ξέρεις;
Μπορεί να ήμασταν σε ένα άδειο παγκάκι και να περιμέναμε το λεωφορείο, χρόνια πίσω, μπορεί να καθόμασταν σε αντικρινές θέσεις στον ίδιο εργασιακό χώρο.
Μπορεί και να υπάρχει μια αλήθεια στον πλασματικό κόσμο που ζούμε

Καλώς ήρθες μέχρι εδώ.
Θα κερνάω πάντα τις λέξεις μου σε γλυκό του κουταλιού