Τρίτη, Αυγούστου 01, 2006

ΑύΓοΥσΤοΣ γΑρ


Μια φορά κι έναν καιρό, ο Αυτοκράτωρ Αύγουστος, αφού ανέλαβε και το αξίωμα του Μέγιστου Αρχιερέα σκέφτηκε να ονομάσει τον όγδοο μήνα «Αύγουστο» για να τον τιμούν οι θνητοί. Έτσι Augustus στα λατινικά άρχισε να σημαίνει σεβαστός σεπτός, ιερότατος. Η λέξη παράγεται από το augeo που σημαίνει Αύξω: αυξάνω. Οι Ρωμαίοι για να τιμήσουν τον αυτοκράτορα άρχισαν να αποκαλούν αυτό το μήνα ΑΥΓΟΥΣΤΟ. Ο πολιτικός πυρετός του τότε μικρόκοσμου που δεν απέχει πολύ από τα δικά μας δέκατα, αυτά μας λέει για τον μήνα των φρούτων. Από τα βάθη του ορίζοντα, που αχνοκαίει, διακρίνω τις παρουσίες του Αυγούστου να κατεβαίνουν από την ίδια μπουκαπόρτα, διάσπαρτες στο λιμάνι του κόσμου. Καλύτερα να μη με δουν !
Βάζω τα χέρια μου μπροστά στα μάτια μου σαν τα παιδιά που νομίζουν πως έτσι γίνονται αόρατα.


Τα αερικά πάντα στο δρόμο των μεστωμένων σιτηρών και οι δαίμονες, πιο κάτω, να κουρδίζουν τα βιολιά τους φτύνοντας σπόρια πεπονιού κάτω από τεράστια φρουτόδεντρα...Ζεστός αέρας, σα να άνοιξε το στόμα του ο δράκος του παραμυθιού, καίει το κέντρο της πόλης με το παράξενο όνομα Αθήνα.
Πόσο όμορφη είναι η Αθήνα τον Αύγουστο;Πόσο προσιτή και πόσο πολύ πιο δική σου; Με τους άδειους δρόμους,τα άφθονα πάρκινγκ του Αυγούστου,την περίεργη ποιητική ηρεμία.
Πόσο τρομαχτική είναι η Αθήνα τον Αύγουστο για τα ίδια πράγματα που είναι όμορφη. Σαν πόλη φάντασμα κάπου στην αμερικάνικη δύση σε ένα επεισόδιο από την σειρά «twilight zone»
Με εκείνη την πανσέληνο του Αυγούστου να κρέμεται πάνω από σένα, πιο μεγάλη και πιο λαμπερή από ποτέ, αυτοκτονώντας στο τέλος πάνω από τους έρημους δρόμους, τα άδεια διαμερίσματα, τα σβηστά παράθυρα που μοιάζουν με μάτια αδειανά, τα άδεια δρομολόγια των λεωφορείων, γεμάτα όλα από το δικό της ασημένιο φως. Και γω παραμένω ένας νυχτερινός ποτιστής βεράντας, χωρίς σπουδαία εκτίμηση για το μέλλον, κι ούτε ένα δωμάτιο απέναντι μου με φως .Μέσα σε μια κρεμώδη ρέμβη σκέφτομαι, βλέποντας τον Υμηττό απέναντι, όλους τους νέρωνες και τους δασοκτόνους που παρήλασαν.
Αύγουστος, λοιπόν, κορασίδες και παίδες, ο πιο πεθαμενατζίδικος μήνας του χρόνου, με τις περισσότερες αυτοκτονίες μετά τον Φλεβάρη. Και να μαι και γω στη μέση, αλλάζοντας κανάλια γεμάτα τηλεοπτικές επαναλήψεις, κάμερες και πρόσωπα στα ρεπορτάζ. Σκηνοθετώ την προσωπική έκδοση καταστροφής μου, γελώντας δυνατά, γιατί ούτε είμαστε άνθρωποι και ούτε θα γίνουμε ποτέ. Μπροστά μου παφλασμοί ματαιοτήτων και γενναιόδωρες ώρες που τεντώνουν το κορμί τους σαν αγουροξυπνημένες γάτες. Κάτω από τον ανελέητο ήλιο λιώνουν οι αμαρτίες μας. Ξανά και ξανά.
Είδα πάλι την «Κόκκινη έρημο» του Αντονιόνι. Ξαναερωτεύτηκα τη Monica Vitti και πρόσεξα καλύτερα τις γάμπες της. Δε νομίζω να έχω δει ωραιότερες και πιο εύγλωττες γυναικείες γάμπες σε ολόκληρο το βίο μου, ούτε και πιο άσχημη πόλη οπό την Ραβένα.
Η νύχτα γεμάτη τριζόνια και φιδάκι για τα κουνούπια, κάτω από τον έναστρο ουρανό των γεγονότων, γίνεται ακόμα πιο πένθιμη, αλλά τελικά σκέφτομαι πως ο πόνος για την απώλεια είναι προτιμότερος, από την πλήξη για την κατοχή ενός πράγματος που δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε!

13 σχόλια:

Νίκος Παργινός είπε...

Όμορφο κείμενο, όμορφες σκέψεις. όσο για την Monica Vitti προσυπογράφω....

Nyktipolos είπε...

ο πόνος για την απώλεια είναι προτιμότερος, από την πλήξη για την κατοχή ενός πράγματος που δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε!


θέλω να σου κλείσω το μάτι μα έχω μόνο λέξεις κι αυτός ο νίκος παργινός που τον συναντώ παντού να λέει όμορφο τούτο, όμορφο τ' άλλο, μου χαλάει όλη τη μόστρα...

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

Είναι μερικές λέξεις, μερικές εκφράσεις που πάντα ξεπηδάνε από ενα κείμενο. Λες κι είναι όλο θωλό και μπερδεμένο και να, πετάγεται μια λέξη τεράστια μπροστά σου που βγάζει μάτι. Χωρίς να σημαίνει απαραίτητα κάτι το ιδιαίτερο.΄Οπως από ενα ολόκληρο κολλάζ, σου μένει στο μάτι μια μόνο φωτογραφία μερικές φορές. Μου συμβαίνει συνάχεια αυτό με τα ποστςς σου. Δε ξέρω γιατί. Μα ουτε έχει σημασία να καταλάβω κιόλας. Από αυτό, κρατώ τον 'νυχτερινό ποτιστή βεράντας'
Και με τις 3 αυτές λέξεις φτιάχνω στο μυαλό μου ταινία ολόκληρη, μουσικές, τραγούδια, πίνακες ζωγραφικής.. Νυχτερινός ποτιστής βεράντας..
Καλό μήνα candyblue! :)

mortaki είπε...

Το χειρότερο...να σου "σημαδέψουν" Αυγουστιάτικη πανσέληνο...και μετά να "εξαφανιστούν"...

markos-the-gnostic είπε...

όντως η πλήξη έχει ένα πολύ ιδιάζοντα χαρακτήρα, άλλοτε τρομερά βασανιστική χειρότερη κι απ τον πόνο κι άλλοτε η πεμπτουσία της ζωής, όπου σαν το ζουζούνι χαλαρώνεις μες στο στήμονα ενός λουλουδιού

Ανώνυμος είπε...

Candyblue αν δεν μελετούσα ενδελεχώς τον Oscar Wild θα πίστευα ότι η σκέψη περί απώλειας και πλήξης είναι δική του. Οφείλω, όμως να ομολογήσω ότι είναι μία πολύ έξυπνη σκέψη που γεννήθηκε από το δικό σου μυαλό. Επιπροσθέτως θα ήθελα, έστω και βιαστικά, να συμπληρώσω ότι ο συναισθηματικός πόνος είναι, ούτως ή άλλως,απείρως πιο ενδιαφέρον συναίσθημα από τον εφησυχασμό και τη μακαριότητα, διότι, πολύ απλά, παράγει ελπίδα και προσδοκίες. Αλλά ακόμα και χωρίς ελπίδα και προσδοκίες (εκτιμώ πως θα σπεύδεις να διευκρινίσεις κάτι τέτοιο), ο πόνος συνοδεύεται από τη γλυκύτητα της ζωής, των ζωνταντών κυττάρων που λειτουργούν και επικοινωνούν με τα νεύρα. Ομορφα λόγια, διόλου ταιριαστά με το καλαμαράκι που κάθεται στα δόντια μου και περιμένει υπομονετικά μία οδοντογλυφίδα.

Καπετάνισσα είπε...

Κορίτσι αγαπημένο.
Μπήκαμε στις μέρες του Αυγούστου.
Στον καιρό μας.

Να λιώσουμε.
Να στραγγίξουμε.
Να στεγνώσουμε τα λάθη μας.
Για να τα βουτήξουμε μετά ξανά, στο ρήμα θέλω.


Δεν ξέρω αν μπορώ να βαφτίσω τον πόνο, να τον διαλέξω, να τον ζυγίσω...Αλήθεια.
Περιμένω εκείνος να με αναβαπτίσει.

(Έχει δίκιο η 2 shots, έχει απόλυτο δίκιο)

candyblue είπε...

@ Νίκος Παργινός:Θεά,ευτυχώς που την παγιδέψανε στον τόπο του σελιλόιντ!

@ Nyktipolos:Εγώ αυτό το κλείσιμο του ματιού το έχω δει να το κάνεις εδώ και καιρό!Και είναι πολύ καθησυχαστικό ξέρεις!

@ 2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad: Με τιμάει αυτό που μου λες,πολύ όμως!


Υ.Γ Ποτιστής Βεράντας.

@ mortaki: Και μετά να ξαναεμφανιστούν και πάλι να τους αφήσεις να σου την ξανασημαδέψουν και να εξαφανιστούν... Και μετά να ξαναεμφανιστούν και πάλι να τους αφήσεις να σου την ξανασημαδέψουν και να εξαφανιστούν...και πάει έτσι

@ markos-the-gnostic:Πάντα έτσι για αυτό και γω βάζω ένα ΕΚ γίνεται έκπληξη!!

@ Μπίχλας:Μμμμμμμμ!Έτσι,έτσι και ακόμα καλύτερα!

@ Καπετάνισσα:Να στεγνώσουμε τα λάθη μας.
Για να τα βουτήξουμε μετά ξανά, στο ρήμα θέλω.

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ!
ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩς
;)

Ο Καλος Λυκος είπε...

Ave imperator, morituri te salutant

candyblue είπε...

AVE! KALE LYKE

mortaki είπε...

...εμφανίζονται διαφορετικές 'θάλασσες' κάθε φορά...και τα σημάδια έχουν άλλα χρώματα...αλλά αυτό είναι και που με μαγεύει...

Καλημέρ-Α...

Ecumene είπε...

Αυγουστο καλε μου μηνα να σου δυο φορες το χρόνο.......

λεει ο Λαος...και η Candyblue...

μελαγχολεί.....

Μα γιατί?...

:(

candyblue είπε...

@ Εrgo Te Lina : 'Έτσι πρέπει να κάνει η candyblue για να υποστηρίξει το blue της.

Να'ταν 2 φορές το χρόνο!!! αλλά
«Ο Αύγουστος κι ο τρύγος
δεν είναι κάθε μέρα».

@ mortaki:σημάδια με άλλα χρώματα…ακούγεται σαν βραχιόλια με άλλα χρώματα
Σημάδια βραχιόλια στα χέρια και στα πόδια και μμμμμμμ πόσο μας πάνε!!!!