Τρίτη, Ιουλίου 18, 2006

ΗρΕμΟ μΕροΣ


Θέλω ένα ήρεμο μέρος,ήρεμο σαν την λέξη μπλε...Ποτέ δεν έψαχνα για κανένα χρώμα, είχα φτάσει σε ένα μέρος διάφανο στο οποίο δεν υπήρχε κανένα σημείο φυγής η προσέγγισης. Μέχρι που ξεκίνησα να ζητάω το μπλε. Στο μέρος που ήμουνα δεν υπήρχαν έξοδοι κινδύνου γιατί πολύ απλά δεν υπήρχαν πόρτες, ούτε παράθυρα ή χαραμάδες, νομίζω ούτε τοίχοι υπήρχαν. Απορώ πως κλείστηκα εκεί. Σε εκείνο εκεί το διαφανές σημείο που δεν άφηνε τίποτα να υπάρχει που να με χωρίζει ή να με συνδέει με κάτι. Εκεί ένιωσα το μπλε και την μελαγχολία του να μην το έχεις. Την μελαγχολία του να έχεις ψυχικά αποκοπεί από όλα τα χρώματα και να φλερτάρεις άσκοπα με τη διαφάνεια, ενώ στην ουσία οι άλλοι απ’έξω φλερτάρουν με σένα, πέφτοντας πάνω της με φόρα, όπως κάνει κάποιος που περιφέρεται στον πλανήτη δίχως συναισθηματικές μπάρες. Ξύπνησα και βρήκα ένα κορδονάκι να κρέμεται από το χέρι μου,μια τιάρα και ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα.... Από κάποιο χτεσινό όνειρο θα έπεσαν θαρρώ. Από κάποια ενοχική ρωγμή που συνδέει τα όνειρα με τον έξω κόσμο. Άνοιξα το κινητό και βρήκα ένα δικό σου μήνυμα,δεν θυμάμαι από ποια ζωή ήταν,πότε πήγες Ερεσό και έπινες μοχίτος σε μια προβλήτα με θέα τα πυροφάνια των ψαράδων; Από τότε. Ίσως να ήταν και μόλις χτες. Πότε θα φύγουμε μαζί; Πότε θα το σκάσουμε; Όχι από τις ζωές μας, από τους εαυτούς μας... και μετά η μετάνοια. Μα τι νόημα έχει η μετάνοια, αν δεν χάσεις τον εαυτό σου για να ικετεύσεις να τον πάρεις πίσω; Ξύπνησα με ένα παράπονο που έμοιαζε με ολόκληρο μέρος.Ήσυχο σαν τη λέξη μπλε.

28 σχόλια:

giftaki είπε...

Να κάτσεις εκεί που εισαι candyblue! Στον εαυτό σου εννοώ! Αντε τώρα γιατί είναι και περίεργο αυτό το πρωινό...

candyblue είπε...

Ποτέ δεν κάθομαι σε ένα μέρος...Ποτέ!
Εκτός αν είναι η χώρα των θαυμάτων..

Το πρωινό αυτό δεν είναι περίεργο,είναι μπλε.
Άντε τώρα.

Νίκος Παργινός είπε...

Πολύ όμορφο post. Γαλάζιο. Μέσα στο μπλε μπορείς να βρεις το χρώμα της ελπίδας. Κι αυτή η ένοχη ονειρική χαραμάδα που ενώνει σαν πύλη τους κόσμους, μου άρεσε.

2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad είπε...

Αφήνω μπλε καλημέρα!

alex είπε...

Γι' αυτό ικέτευα τόσο καιρό;Για να με πάρω πίσω;Αφού να χαριστώ ήθελα κυρίως για να επανεφευρεθώ.

Ecumene είπε...

Με συγκινεί η Νεολαία...

που δεν καθεται ησυχα σε ενα μερος...

Σε συμπαθησα με την πρωτη ματιά παρόλου που είσαι
μπλε...

Θα σε εχω υπόψη μου για τις λίστες
του Φθινοπώρου...

Ηρεμα και με την Νίκη!..

I.P.Potis είπε...

Αρκει να μπλέεις.

giftaki είπε...

Εμείς στην οικογένειά μου το «μπλε» το προφέρουμε «πλε».
Αντε, ρίξε ένα χαμόγελο και βάλε μια φωνή να αρχίσει μία σύσκεψη που περιμένω...

Ανώνυμος είπε...

Πολύ όμορφο. Συνέχισε να μας μαγεύεις με τις λέξεις σου.

candyblue είπε...

@ Εργοτελίνα-παπ: σε παρακαλώ πες μου τι πίνεις να το πάρω και γω.


(πολύ γέλασα...πολύ όμως)

@ Νίκος Παργινός: άραγε να υπάρχει αυτή η ένοχη ονειρική χαραμάδα που ενώνει σαν πύλη τους κόσμους;;
Λες να ξέρω κάτι;;

@ alex: "Γι' αυτό ικέτευα τόσο καιρό;"
σε παραπέμπω εδώ:http://jellyannadarling.blogspot.com/2006/05/delirium-tremens.html

@ I.P.Potis: Αρκεί λες;;

@ γυφτάκι: Κάτσε να το σηκώσω από κάτω,όλο μου πέφτει...
και μισό, να βγάλω από την τσάντα το ραβδάκι.
Για να δούμε τώρα.
...ξεκίνησε η σύσκεψη που περιμένεις;


@2 Shots of Happy, 1 Shot of Sad:Την πήρα σαν ανάσα για το μακροβούτι της σιωπής.

candyblue είπε...

http://jellyannadarling.blogspot.com/2006/05/delirium-tremens.html

GIA THN ALEX

@Theodora:Αυτό προσπαθώ να κάνω και όσο μου το ζητάς θα το κάνω όλο και καλύτερα..για σένα!

Καπετάνισσα είπε...

Τύλιξέ με.
Με το μπλε.
Από πάνω μέχρι κάτω.
Κι από μέσα μέχρι έξω.

Κι έπειτα ξέχασέ με στης αμμουδιάς την άκρη.
Να μην ξεχωρίζω.

mortaki είπε...

Με συγκινείς...
σε κάθε post σου...
Σου χαρίζω το post μου με τις "2 μπλε πινελιές"...

(Στην παραλία αυτή έχω κάνει το πρώτο μου μπάνιο...έχω παίξει όλα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας...και εκεί θέλω να με αφήσετε να σκορπίσω...)

mortaki είπε...

http://mortaki.blogspot.com/2006/06/blog-post.html

xryc agripnia είπε...

Ανοιξε τα ματια σου και κοιτα μπροστα.
Εκει ειναι το μπλε.

GLOBAL είπε...

.

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος είπε...

βυθίστηκα στο μπλε σου...
ένας Τιτανικός με ωραίο τέλος...
ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα δεμένο μ ένα κορδονάκι... εγώ αυτή την εικόνα θα πάρω μαζί μου...

κι όπως πάντα κάνω μπουρμπουλήθρες, αυτή τη φορά, σ' ένα μπλε, επιβλητικά ήσυχο, σε πείσμα του Ποσειδώνα!!!

candyblue είπε...

@ Καπετάνισσα:Ετοιμάζω ταξίδι...Έλα, έλα να σε αφήσω στη δικιά μου παραλία.

@ archive: Μόνο εκεί;
Μόνο εκεί!

@ globalίτσα μου που πήγε όλο το υπόλοιπο?Την τελεία μου άφησες μόνο; Να βάλω και άλλη μια;Να βλέπουνε μαζί το μπλε;

@ mortaki:Το διάβασα, με έστειλε. Σχεδόν μαγικό,σίγουρα υπέροχο.


@ dr.Uqbar: Καλώς σε βρήκα λοιπόν μέσα στην καταπιόνα του μπλε

@ αλαφροϊσκιωτος: Πάντα με τα καλύτερα λόγια και πάντα με το μέλι στις περιγραφές.
Είσαι να του αρπάξουμε την τρίαινα;;

Ρωξάνη είπε...

"Μα τι νόημα έχει η μετάνοια, αν δεν χάσεις τον εαυτό σου για να ικετεύσεις να τον πάρεις πίσω;"

Όμως ας είναι στην επιστροφή
λιγουλάκι πιο σοφός, πιο έτοιμος για το επόμενο δάσος, για τα άλλα αγρίμια.
Να μην σου επιστραφεί με το ίδιο σημάδι στο μέτωπο, το ίδιο αναθεματισμένο σημάδι: σκίστε τις σάρκες μου, πυρ!
Ποτέ ξανά το χατίρι να ανεβούν επάνω στα συντρίμια σου και να κράξουν: νενικήκαμε, νενικήκαμε..

Συγγνώμη, δεν έχω επιστρέψει ακόμη.

alzap είπε...

Η δυσχρωματοψία μου με κάνει ίσως ακατάλληλο να μιλήσω για χρώματα. Παρ΄όλα αυτά το μπλέ με φοβίζει. Ρίξε λίγο άσπρο, να γίνει γαλάζιο. Ακόμα και η λέξη "γαλάζιο" ακούγεται λιγότερο επιθετική απο τη λέξη "μπλε".

GLOBAL είπε...

Στο μπλε δεν έχει να πεις πολλά, έτσι δεν είναι;
.

Ο Καλος Λυκος είπε...

καλημέρα, καλή μου...

Nyktipolos είπε...

"Σ' αυτή την άκρη που το κύμα σκάζει
αρχή και τέλος όλα είναι εδώ.
Φωτιά ο ορίζοντας και άσπρο που σε πονάει
το φτερό του γλάρου σκίζει στα δυο το μπλε
κι εσύ ησυχάζεις και τα φτερά σου δοκιμάζεις
τώρα το ξέρω δεν θά 'ρθεις ποτέ."

Στίχοι από ένα τραγούδι μου (αν καταφέρω θα στο στείλω με μέηλ)...

candyblue είπε...

@ Hliodendron: "Ποτέ ξανά το χατίρι να ανεβούν επάνω στα συντρίμια σου και να κράξουν: νενικήκαμε, νενικήκαμε.."

Πόνεσε αυτό που είπες. Πόνεσε γιατί το σώμα θυμήθηκε τις μελανιές από το βάρος των σωμάτων και η ψυχή από το ξύλο των ψεύτικων λέξεων
ποτέ ξανά

ούτε εγώ έχω ακόμα επιστρέψει!!


@ alzap:Η δυσχρωματοψία σου σε κάνει ίσως τυχερό. ;)

@ Ο Καλός Λύκος γύρισε κοντά μου..άντε, έλα για σεργιάνι.

@ Nyktipolos:Για στείλε το κομματάκι γιατί οι στίχοι είναι όμορφοι και η μουσική?
για φέρε στα αυτιά μας και τη μουσική...

Ρωξάνη είπε...

Καληνύχτα candyblue..καλή σου ώρα όπου και νά 'σαι.

candyblue είπε...

@ Hliodendron :γλυκιά μου ετοιμάζω τις βαλίτσες μου
φεύγω για 11 μερες
σχεδόν 11

Πόσο τη χάρηκα την ξαφνική καληνύχτα σου!
Αυτό το ιλαρό ψάξιμο σου!

cAke είπε...

Tο μπλε είναι ένα από τα τρία βασικά χρώματα που αντιλαμβανόμαστε, έχει μικρότερο μήκος κύματος από το πράσινο και το κόκκινο, διασκορπίζεται πολύ περισσότερο από αυτά, για αυτό και σε ταξιδεύει, για αυτό και η θάλασσα έχει μπλε απόχρωση... καμιά φορά όμως εκεί που ο ήλιος είναι κοντά στον ορίζοντα μεγάλο μέρος του μπλε φωτός κρύβεται πίσω από αυτόν αφήνοντας το κόκκινο να κάνει αισθητή την παρουσία του και κείνη τη στιγμή είναι που σηκώνεσαι, ξυπνάς και ταξιδεύεις ή πέφτεις πάλι για ύπνο και βυθίζεσαι...

...για νανούρισμα σου έχω σκοπό...
ένα γαλάζιο βρεγμένο ουρανό...
να σε πάρει απ’το χέρι...
σε ένα όνειρο λευκό...

Καλή σου νύχτα... ξημέρωσε!!!

candyblue είπε...

Και νόμιζα πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που να γράφουν έτσι πια...

Νόμιζα!

Κάλως με βρήκες
και γω καλώς σε δέχτηκα
Από που βρήκες αυτό το μπλε που κρατάς στα χέρια?